„Pogłębianie otrzymanych w Fatimie łask,
aby stawać się proroczą wspólnotą WŻCh”

        Jako członkowie Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego czujemy się szczególnie zjednoczeni przez naszą wspólną wiarę i duchowość oraz powołani do bycia prawdziwym Ciałem Apostolskim, które jest znakiem nadziei i pośrednikiem w budowaniu Królestwa Bożego w dzisiejszym świecie. Zgromadzenie Światowe w Fatimie w sierpniu 2008 r. było szczególnie wrażliwe na wezwanie, które zaprasza nas do przyjęcia znaków czasu w tym bardzo skomplikowanym, wciąż zmieniającym się świecie. Mamy je podejmować jako Ciało Apostolskie z wielką „kreatywnością w rozeznawaniu” szczególnie w odniesieniu do tak bardzo rozpowszechnionego problemu, jakim jest wykluczenie ze świata osób najbardziej potrzebujących. Ponadto zauważamy, jak ważne jest pogłębianie i umacnianie naszego członkostwa i zaangażowania w WŻCh oraz znalezienie dróg, by zainspirować innych z tą pełnej nadziei łaską, w której jako uczniowie Chrystusa i Jego Kościoła, żyjemy.

Dziś jesteśmy szczególnie zaproszeni przez Boga – Miłość, aby żyć jako wspólnota, która gromadzi się przy Jezusie (Mk 6, 30), w obecności Jego Matki Maryi, aby opowiedzieć Mu, co w ostatnich miesiącach i latach zdziałaliśmy, czego nauczyliśmy się sami, a czego nauczyliśmy innych. My wszyscy, członkowie WŻCh, czujemy się zaproszeni do Stołu Jezusa, aby dzielić się z Nim tym, co było i jest istotne w naszym życiu jako Ci, którzy wybrali duchowość ignacjańską, jako członkowie Kościoła, a szczególnie, jako towarzysze na drodze w tym Ciele Apostolskim.

W Fatimie wszyscy delegaci na Zgromadzenie Ogólne otrzymali niezwykle głębokie dary. Zgromadzenie było doświadczeniem prawdziwego święta Pana, zauważyliśmy też wyraźne znaki łaski, które towarzyszyły nam  jako wspólnocie. Dziś trzeba, aby duch z Fatimy wciąż wzbudzał w nas nadzieję, jaką żyjemy, jako światowe WŻCh, tak, abyśmy wszyscy poczuli się uczestnikami uczty Pana. Ten wielki i głęboki dar w pierwszym rzędzie skierowany jest do każdego członka WŻCh na świecie, abyśmy prawdziwie poczuli się wezwani do umacniania naszego członkostwa we wspólnocie i nadziei oraz wzrostu w zaangażowaniu jako Ciało Apostolskie.

Przez ostatnie kilka miesięcy byliśmy świadkami uczestnictwa w wielkim przywileju, jakim jest modlitwa wspólnotowa przy Jezusie, kiedy to zostaliśmy wezwani, aby objąć w niej również ducha poprzednich zgromadzeń światowych. Wtedy to też wyraźnie zobaczyliśmy, jak umocniliśmy się w nadziei oraz jak dużo jaśniejsze są dla nas kwestie naszej wspólnotowej misji jako Ciała Apostolskiego. Dlatego też, w tym szczególnym momencie łaski, nasze doświadczenie płynące z historii WŻCh jako wspólnoty staje się impulsem i stopniowym, coraz pełniejszym objawieniem Bożym, w którym Pan zaprasza nas, abyśmy uczynili kolejny krok na naszej drodze ignacjańskiego „magis”.

Poniżej proponujemy dwie części rozważania do modlitwy osobistej i wspólnotowej, w poczuciu autentycznego zjednoczenia ze wszystkimi członkami WŻCh na świecie, w tym Światowym Dniu WŻCh 2009 r.

Część pierwsza: Łaski płynące ze spotkania w Fatimie w 2008r.

Pan dał nam pięć znaków nadziei oraz wyzwań, jakie płyną z doświadczeń spotkania w Fatimie. Są one dziś źródłem inspiracji dla całego WŻCh:

• Wierność kierunkom rozpoznanym w Nairobi
• Jedność w różnorodności
• Wezwanie do życia jako prorocza wspólnota świeckich
• Silniejsze zjednoczenie z Chrystusem w Jego misji niesienia Dobrej Nowiny ludziom ubogim
• Poszerzenie oraz pogłębienie naszej współpracy w ramach sieci apostolskich WŻCh

*Aby pogłębić pierwsze rozważanie, proponujemy osobistą modlitwę ( w formie medytacji ),  nad drugą częścią dokumentu podsumuwującego Zgromadzenie w Fatimie.

Poprzez te nadzieje i wyzwania, które rozpoznaliśmy jako poruszenia dobrego ducha, zapraszamy wszystkich członków WŻCh do wspólnej modlitwy z Jezusem i pogłębienia powyższego wezwania oraz odnowienia otrzymanych w Fatimie łask.

a) modlitwa osobista

• Jakie poruszenia wewnętrzne wzbudza we mnie modlitwa: jako w konkretnej osobie, w świeckim, w chrześcijaninie, członku rodziny, a szczególnie we mnie jako członku WŻCh?
• Które z tych poruszeń jest większym pocieszeniem dla mojego serca?
• Jakie osobiste środki podjąłem/podjęłam, aby poczuć smak poruszeń doświadczonych w Fatimie po kilku miesiącach, jakie minęły od Zgromadzenia Światowego?
• Do podjęcia i kontynuacji jakich konkretnych zaproszeń czuję się wezwany/wezwana? Jakie nowe impulsy odkrywam w tym osobistym rozważaniu łask otrzymanych w Fatimie?

b) dzielenie we wspólnocie     

• Co najbardziej przykuło moją uwagę podczas modlitwy i zaowocowało pocieszeniem serca? Wszyscy dzielą się owocami swojej modlitwy.
• W przypadku których poruszeń wystąpiło więcej podobieństw/ wyraźniej widoczna była jedność członków zebranej tu wspólnoty? Zapiszcie wspólne poruszenia tak, aby wszyscy mogli je widzieć, podzielcie je na pocieszenia i strapienia.
• Jakie konkretne środki (działania, projekty, modlitwy, procesy rozeznawania itd.) podjęliśmy jako: wspólnota podstawowa, lokalna i krajowa, aby podtrzymać poruszenia i zaproszenia otrzymane podczas Zgromadzenia Ogólnego w Fatimie? Zapiszcie owoce i trudności, jakie pojawiły się w ciągu tych kilku miesięcy od Zgromadzenia Ogólnego w Fatimie.
• Jakie konkretne wezwania muszą być na nowo podjęte i utrzymane, jakie nowe impulsy powinny być rozpoznane po tej rewizji naszego zaangażowania w realizację otrzymanych w Fatimie łask? Zapiszcie wezwania, których realizację chcemy rozpocząć i kontynuować oraz nowe impulsy na kolejne kilka miesięcy/lat.

 

Część druga. Wezwani do bycia wspólnotą prorocką.

Kluczowym momentem Zgromadzenia Ogólnego w Fatimie było dla nas niezwykle inspirujące wystąpienie naszego asystenta światowego – o. Adolfa Nicolasa SJ. Jego słowa weszły głęboko w nasze serca, głównie dlatego, że o. Nicolas zwracał się do nas jako do wspólnoty oddanej swojemu apostolskiemu powołaniu, a także rozpoznał moc ducha Zgromadzenia Ogólnego w Nairobi, którego owocem były słowa: „czujemy się utwierdzeni w naszym powołaniu, aby stawać się świeckim Ciałem Apostolskim dzielącym odpowiedzialność w misji w Kościele” (Nairobi, 2003 r.).

Nasz asystent światowy posunął się jednak o krok dalej, rozpoznając impulsy i zamiary wspólnoty apostolskiej, która jest już w drodze. O. Nicolas skonfrontował nas z nowym wyzwaniem, kładąc na stole Pana następujące pytanie: Czy jesteśmy w stanie żyć jako wspólnota prorocza i odpowiedzieć na tę Bożą łaskę? Niech to pytanie odnoszące się do proroczego powołania wspólnoty żyje w naszych sercach jeszcze przez wiele lat, niech stanie się dla WŻCh pochodnią dającą nam odwagę, aby podtrzymać przywiezione z Fatimy światło.

Poniżej przedstawiamy główne punkty z wystąpienia o. Nicolasa. Są one skierowane do każdego członka WŻCh z osobna. Poprzez spisane poniżej punkty zapraszamy was do kolejnego rozważania na modlitwie osobistej oraz wspólnotowej.

Czy możemy żyć powołaniem prorockim jako WŻCh?

1.      Prorok patrzy na świat oczami Boga. J 1,6-9. Nasz ignacjański charyzmat wzywa nas do postrzegania rzeczywistości poprzez kontemplację Wcielenia, abyśmy mogli być świadkami światła Bożego, płynącego do nas poprzez konkretne osoby i sytuacje naszego codziennego życia. Kiedy otrzymałem/otrzymałam łaskę patrzenia na świat oczami Boga i co zmieniło się we wtedy mnie przez takie patrzenie?

2.      Prorok słyszy to, co słyszy Bóg. 1 Sm 3,10. Jako członkowie WŻCh jesteśmy wezwani do życia w głębokiej otwartości, abyśmy usłyszeli głos Pana pośród zgiełku znaków czasu. Do czego wzywa mnie dziś Bóg jako konkretną osobę oraz jako członka WŻCh?

3.      Prorok czuje sercem Boga. Mt 5,1-12. Wezwanie do zostania prorokiem wymaga od nas, abyśmy chcieli czuć tak samo, jak czuł Chrystus w chwilach, kiedy był poruszony sytuacją swoich braci i sióstr w potrzebie. Jakich uczuć doświadczam, wiedząc, że jesteśmy wezwani do stawania się wspólnotą profetyczną?

4.      Prorok rozeznaje, podejmuje decyzje i działa według poruszeń Ducha. Łk 1,38. Abyśmy mogli stać się proroczą wspólnotą w duchu, musimy żyć z wolnym i otwartym sercem tak, aby poprzez nasze życie mogła wypełnić się wola Boża. Maryja to nasz wzór dyspozycyjności dla Boga, modlimy się więc z Nią, aby mogli odpowiedzieć na wezwania skierowane do WŻCh i  starali się zawsze działać zgodnie z poruszeniami ducha.

      Kiedy doświadczyliśmy tej dyspozycyjności i łaski poprzez naszą historię WŻCh?

5.      Prorok mówi Słowem Boga. Dz 2,1-4. Pan otwiera nasze usta, abyśmy mogli opowiedzieć, czego dokonaliśmy, czego nauczyliśmy się sami, a czego nauczyliśmy innych. Jest tym samym Bogiem, który zapala nas swym ogniem, abyśmy szerzyli nadzieję w Panu, którą jako chrześcijanie i członkowie WŻCh żyjemy. Co mogę powiedzieć Panu o tym, co jako WŻCh zdziałaliśmy, czego nauczyliśmy się, czy te czego nauczyliśmy innych od czasu Zgromadzenia Ogólnego w Fatimie?

 *Aby pogłębić to rozważanie, proponujemy osobistą modlitwę, w formie medytacji nad wystąpieniem o. Nicolasa „Wskazówki dla prowadzonej duchem Bożym profetycznej wspólnoty świeckich”.

a) modlitwa osobista

• Jakich poruszeń wewnętrznych doświadczam rozważając skierowane do WŻCh wezwanie do stawania wspólnotą proroczą?
• Jakie osobiste wezwania rozeznaję (biorąc pod uwagę moje zdolności i ograniczenia), które pomagają wspólnocie stawać się wspólnotą proroczą?

b) dzielenie we wspólnocie

•  Które z poruszeń podczas modlitwy osobistej przyniosło największe pocieszenie serca? Wszyscy dzielą się owocami swoich rozważań.
• W przypadku których poruszeń wystąpiło więcej podobieństw lub wyraźniej widoczna była jedność członków zebranej tu wspólnoty? Zapiszcie wspólne poruszenia, abyście wszyscy mogli je zobaczyć. Następnie, zanim przystąpicie do odpowiedzi na kolejne pytanie, krótko pomódlcie się w ciszy.
• Jakie wezwania odczytujemy jako mała wspólnota, aby wejść na drogę prowadzącą do WŻCh jako wspólnoty proroczej na szczeblu wspólnoty lokalnej, krajowej oraz światowej? Spiszcie nowe impulsy, które przez najbliższe lata będą waszymi drogowskazami na drodze ku proroczej wspólnocie WŻCh. Przekażcie wasze wnioski Radzie Wykonawczej WŻCh w kraju i Światowej Radzie Wykonawczej.

III.      Część trzecia. Rozmowa końcowa we wspólnocie.

 Modlitwę zakończcie rozmową końcową.

• Prośmy Maryję, aby wstawiała się za nami u swego Syna oraz aby udzieliła nam swego światła i siły potrzebnych do podtrzymania przez następnych parę lat łask, jakimi obdarzeni zostaliśmy w Fatimie.
• Prośmy Jezusa o Jego pomoc i towarzyszenie nam w naszym pragnieniu, aby stawać się Jego bliskimi towarzyszami/uczniami. Pragniemy tego jako apostolska oraz w przyszłości również prorocza wspólnota, a w sposób szczególny jako wspólnota autentycznie zaangażowanych członków WŻCh.
• Módlmy się słowami modlitwy „Ojcze nasz”, aby nasz Ojciec obdarzył nas prostotą serca, dzięki której zdołamy usłyszeć Jego wołanie, wiedząc, że bierzemy udział w misji większej od nas samych, większej od WŻCh, czy nawet Kościoła - misji sięgnięcia pełni Jego Królestwa, zawsze mając wzgląd na najbardziej potrzebujących.

 

            Mauricio López Oropeza                                                                     Daniela Frank

            Doradca                                                                                                Prezydent