Ac 14, 21-27

Eucharystia na zakończenie Zgromadzenia Krajowego WŻCh (Otwock 19 maja 2019)

Drodzy, jedno słowo powtarza się w dzisiejszych czytaniach i stanowi ich istotny element – jest nim przymiotnik „nowy”.

• Jan mówi: Ujrzałem niebo nowe i ziemię nową… Jeruzalem Nowe ujrzałem; również w tymże czytaniu słyszymy Boga mówiącego: Oto czynię wszystko nowe.
• A na koniec w Ewangelii, Jezus mówi: Przykazanie nowe daję wam.

To przesłanie jest nam dane w kontekście paschalnym, aby nam uzmysłowić, że zmartwychwstanie Jezusa jest źródłem wszelkiej nowości. Że to wydarzenie pozwala odnowić się wszystkim rzeczom, wszystkim osobom. Pytanie, które wydaje się tutaj zasadnicze, to: w jaki sposób do tej nowości możemy dotrzeć, jak się ona zradza? Na to odpowiada nam pierwsze czytanie z Dziejów Apostolskich, które pokazuje nam w jaki sposób zradzały się nowe, pierwsze kościoły, wspólnoty chrześcijańskie.

Co nam zatem mówi na ten temat św. Łukasz w Dziejach Apostolskich? Mówi: „Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii”. Co tam się działo? Schemat był wszędzie podobny: zakładanie wspólnot chrześcijańskich poprzez głoszenie zmartwychwstanie Chrystusa – zaczynają od synagog, gdzie głoszą tę wieść Żydom, są dobrze przyjęci, potem z różnych powodów zostają przez jednych odrzuceni, przyjęci przez innych, ale generalnie zostają wypędzeni w sposób mniej lub bardziej brutalny.

Tu uwagę Waszą chciałbym zwrócić na… geografię – jesteśmy w trakcie tzw. pierwszej podróży misyjnej św. Pawła. Zaczęła się ona w Syrii, skąd Paweł i Barnaba udali się na terytorium obecnej Turcji. Zaczęli od portu w Perge, potem udali się do Antiochii (o tym słyszeliśmy w ubiegłą niedzielę). Stamtąd do Ikonium, Listry i Derbe.

          Dziś słyszymy o tych miastach, ale w odwrotnej kolejności, co oznacza, że Paweł i Barnaba są w drodze powrotnej i mimo iż byli w nich prześladowani, kamienowani, to zaglądają do nich. Co to nam mówi o zradzaniu się czegoś nowego w naszym życiu?

Pierwsza rzecz – pokazuje nam, że nie chodzi tak naprawdę o zmianę starego, tego co było wcześniej, ale chodzi o zmianę swego podejścia do tego. Paweł nie stawia ultimatum, że to się musi zmienić, że muszą nastąpić przeprosiny… - nie! W podsumowaniu jest mowa tylko o tym, że opowiedzieli swoim współbraciom o tym, jak Pan Bóg przez nich działał. Jak działał?

• „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego” oraz
• „jak otworzył poganom podwoje wiary”

O tym opowiadali! To jest człowiek zmartwychwstały! Nie zraża się trudnościami i dostrzega dobro, które się mimo wszystko dzieje.

Osobiście, pamiętam z mojej pracy w hospicjum pewnego człowieka (miał ok. 40 lat, szybko postępujące stwardnienie rozsiane, i którego z tego powodu porzuciła żona). Pracowałem tam 3 lata: gdy go poznałem na początku, to znieważał każdą kobietę z powodu zdrady i opuszczenia, ale po 3 latach, mimo postępującej choroby stał się duszą towarzystwa na oddziale. Co się stało w między czasie? Wspomniał kiedyś: to wszystko co mnie spotyka to są karty, które Bóg z miłością mi rozdał i tymi kartami staram się teraz z miłością grać.

Jak grać z miłością takimi kartami? To druga rzecz, jaką nam podpowiadają Dzieje Apostolskie podając nam też pewien schemat działania apostołów. Słyszymy bowiem, że w swej drodze powrotnej, kiedy nawiedzają te wspólnoty, które także są dotknięte prześladowaniami, Paweł i Barnaba „umacniają dusze uczniów” i „zachęcają do wytrwania w wierze”. Na czym to polega?

• Czuwają nad dobrą organizacją tych wspólnot ustanawiając im przełożonych. Używając Waszej nomenklatury odbywają zgromadzenie krajowe, a w nomenklaturze karcianej można by powiedzieć, że obliczają punkty swoich kart. Z pewnością nie liczą tych kart, których nie mają! Tak też i wybraliście radę wykonawczą, uchwaliliście nowe statuty…
• Modlą się i poszczą – szykują strategię zawierzając ją Bogu (modlitwa) i odpędzają od siebie myśli, co by było, gdybym miał jeszcze taką lub inną kartę (post). W tym miejscu przywołam tylko pierwszą preferencję apostolską, o której wspominał o. Generał Arturo Sosa i w ramach której wzywał do pogłębionego odprawiania Ćwiczeń duchowych oraz odnowienia praktyki Rachunku sumienia.

Zauważcie, że te dwa elementy się równoważą! I to jest ważne! Owszem, ufamy naszym ludzkim środkom zaradczym, ale nie absolutyzujemy ich. Oprócz organizacji ważne jest by znaleźć czas na modlitwę i post. I o tę łaskę też proszę dla Was, dla Wspólnot WŻCh w Polsce na zakończenie Waszego krajowego zgromadzenia. Amen

Tomasz Ortmann SJ