Ten dokument próbuje opisać specyficzny charyzmat WŻCH. Przedstawia go jako szczególne powołanie w Kościele, na które członkowie wspólnoty odpowiadają życiowym zaangażowaniem. Takie podejście wyraża zarówno prostotę, jak i bogactwo tego charyzmatu, zwracając uwagę tak na jego historyczne korzenie, jak i na późniejsze jego wzbogacenia. Nie ma to być wyczerpujące przedstawienie tematu, ani też badanie wszystkich jego aspektów.

Prezentacja oparta jest na doświadczeniu Wspólnot Narodowych, jednakże nasze podejście wychodzi daleko poza to, co obecnie przeżywa ta lub inna Wspólnota. Powołanie WŻCH i charyzmat WŻCH to ideał i wyzwanie dla każdego z nas. Zaangażowanie bardzo doświadczonych członków WŻCH jest z pewnością konieczne, aby propozycje mogły być zrealizowane w każdej Wspólnocie Narodowej. Musimy także bez ograniczeń kontynuować naszą pracę nad zadaniem odnowy, zgodnie z naszym charyzmatem, zarówno naszego osobistego życia, jak i życia naszej wspólnoty.

I. CZŁONEK WŻCH

I.A POSZUKIWANIE I ODNAJDYWANIE SWOJEGO OSOBISTEGO POWOŁANIA W KOŚCIELE

I.A.1 OSOBISTE POWOŁANIE

Mamy nadzieję, że wszyscy członkowie WŻCH podejmą wezwanie Chrystusa do udział w Jego misji zgodnie ze swym własnym powołaniem w Kościele. "Naszą Wspólnotę tworzą Chrześcijanie: mężczyźni i kobiety, dorośli i młodzi ludzie, ze wszystkich grup społecznych, którzy chcą w sposób bliższy podążać za Jezusem Chrystusem i pracować wraz z Nim dla budowania Królestwa, rozpoznawszy Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego jako swoje szczególne powołanie w Kościele." (GP 4)⁶

Fundamentem formacji i odnowy WŻCH jest wartość każdej osoby i przekonanie, że każda osoba ma Boże powołanie, które obejmuje wszystkie wymiary jej życia. Bóg powołuje każdego. Bóg przejmuje inicjatywę, ale szanuje naszą wolność. Każdy człowiek odkrywa swoje powołanie, kiedy wsłuchuje się w nie i przyjmuje Boże pragnienia. Wołanie Boga jest osobistym powołaniem, które objawia się w naszych najgłębszych skłonnościach i w najbardziej autentycznych pragnieniach. Odpowiedź na wołanie Boże, udzielona w wolności, jest tym, co nadaje znaczenie i godność naszej egzystencji.

Rozumienie naszego osobistego życia, naszej rodziny, pracy i życia obywatelskiego jako odpowiedzi na wołanie Pana uwalnia nas od skłonności cichego godzenia się na sytuacje, w których się znajdujemy. Innym słowy, prowadzi nas to do przeciwstawiania się konformizmowi, który usiłuje narzucić nam stan i styl życia.

Każda osoba odnajduje w swoim osobistym powołaniu konkretny sposób wypełniania uniwersalnego powołania rodziny ludzkiej, którym jest powołanie do życia w łączności z Ojcem przez Syna w Duchu miłości. W wypełnianiu swojej misji, będącej pełną miłości odpowiedzią na wołanie Pana, człowiek stopniowo wypełnia swoje przeznaczenie do rozwijania pełnej łączności z Bogiem i rodziną ludzką.

W tym dokumencie WŻCH przedstawiona jest jako szczególne powołanie w Kościele. Jednak, może ono być rozumiane tylko w świetle fundamentalnego powołania Chrześcijan.

I.A.2 POWOŁANIE CHRZEŚCIJAŃSKIE

Życie chrześcijańskie jest odpowiedzią na nawoływanie Jezusa do tego, by podążać za Nim i być przemienionym przez Jego Ducha. To jest zamierzenie Ojca, który przeznaczył nas dla siebie w Chrystusie⁷. Chrystus zaprasza nas, aby Go naśladować w Jego życiu i śmierci poprzez przyjmowanie, z łaską Ducha, tych samych uczyć i postaw, które były w Nim i które są przedstawione w błogosławieństwach⁸, tak żebyśmy i my mogli przejść ze śmierci do prawdziwego życia⁹.

Pan zaprasza nas do intymnej relacji z Nim¹⁰ i do współdziałania z Nim w Jego misji głoszenia Dobrej Nowiny i budowania Bożego Królestwa.¹¹

Odpowiadamy na wołanie Pana przez wiarę, przyjmując Jego słowo i dar Ducha Świętego, przez którego Ojciec poświęcił nas dla misji Chrystusa, kapłana, proroka i króla. Chrzest jest sakramentalnym znakiem włączenia do ciała Chrystusa, Kościoła, wspólnoty Jego naśladowców.

Boże powołanie jest wplecione w strukturę naszych naturalnych obdarowań i okoliczności zarówno naszej osobistej, jak i społecznej historii, która jest naszym udziałem.

Powołanie chrześcijańskie jest zaproszeniem do tego, by człowiek ponownie uporządkował swoje życie, umieszczając Jezusa w jego centrum. W chrześcijańskim powołaniu odnajdujemy inspirację do tego, by wybrać nowy styl życia, odnajdujemy siłę by nie ustawać i radość by ogłaszać Dobrą Nowinę ubogim¹², by kochać i wybaczać.

W przypadku dorosłych, którzy mają już określone swoje życie rodzinne i zawodowe, pytanie jak podążać za Jezusem wpłynie, przede wszystkim, na sposób, w jaki wypełniają swoje zobowiązania a w konsekwencji do stopniowego, acz gruntownego przekształcenia ich relacji z innymi, ich stosunku do rzeczy materialnych i do samego siebie. W języku Ignacego, odpowiedź na to pytanie prowadzi do wprowadzenia poprawek lub zreformowania swojego życia.

W przypadku młodych ludzi, którzy jeszcze nie sprecyzowali jasno kim chcą zostać i co robić, pytanie jak podążać za Jezusem nie tylko doprowadza ich do nowego sposobu życia, ale także pomoże im w wolności podjąć decyzje dotyczące ich życiowych wyborów (założenie rodziny, celibat, kapłaństwo czy życie zakonne, zawód).

Powołanie jest nierozerwalnie złączone z misją. Kiedy Chrześcijanin pogłębia swoje więzy przyjaźni z Panem, Pan powierza mu misję do wypełnienia. Powołanie zaczyna się od momentu wkroczenia Boga do jego życia i wymaga czasu, by przekształcić jego serce, związując je całkowicie z Chrystusem. Misja powierzona przez Chrystusa jest głębokim, stałym i rosnącym pragnieniem wynikającym z tej więzi.¹³

Członkowie WŻCH rozpoznają swoje osobiste powołanie w Kościele w tej szczególnej formie Chrześcijańskiego życia. Szczególne powołanie członków WŻCH jest ściśle związane z rozeznawaniem ich apostolskiej misji, to znaczy, rodzaju posługi, którą pełnić ma każdy Chrześcijanin, aby zanieść światu Ewangelię.

I.A.3 SZCZEGÓLNE POWOŁANIE WŻCH

Powołanie WŻCH nadaje specyfikę uniwersalnemu Chrześcijańskiemu powołaniu co wyraża poprzez trzy główne cechy:

I.A.3.1 Powołanie Ignacjańskie

Charyzmat i duchowość WŻCH mają charakter ignacjański. Tak więc, Ćwiczenia Duchowe Św. Ignacego są zarówno specyficznym źródłem tego charyzmatu, jak i charakterystycznym narzędziem duchowości WŻCH¹⁴.

Zasady Ogólne podkreślają ignacjański charakter WŻCH poprzez używanie w tekście zwrotów, odnoszących się do doświadczenia Ćwiczeń lub do ignacjańskiego charyzmatu. Uwydatniają centralną rolę Jezusa Chrystusa. Ich jasne odniesienia do ignacjańskich początków działalności WŻCH i waga apostolskiego rozeznawania w otwieraniu się na najpilniejsze i najbardziej uniwersalne powołania Pana świadczą o tym, że rozeznawanie ma stać się normalnym sposobem podejmowania decyzji.

Sposób życia WŻCH jest kształtowany przez cechy Ignacjańskiej Chrystologii: surowe i proste, w solidarności z biednymi i żyjącymi na marginesie społeczeństwa, integrujące kontemplację i działanie, we wszystkich rzeczach żyjąc życiem pełnym miłości i posługi w Kościele, zawsze w duchu rozeznawania. Ta Ignacjańska Chrystologia wyrasta z kontemplacji Wcielenia, objawiającego misję Chrystusa. Wynika ona z kontemplacji Tego, który został posłany przez Ojca, by zbawić świat, który osobiście wybiera i powołuje do współpracy tych, których chce spośród wszystkich, którzy uważają się za słabych i grzeszników. Wypływa ona z naśladowania Jezusa, Wiecznego Króla, który ogołocił samego siebie¹⁵ by żyć w ubóstwie i poniżeniu, jednocząc się z Nim w Jego męce i zmartwychwstaniu, kiedy moc Ducha kształtuje Kościół jako Ciało Chrystusa.

Duchowość Ignacjańska wyjaśnia także Maryjny charakter charyzmatu WŻCH. Rola Maryi we Wspólnocie to, w efekcie, ta sama rola, jaką odgrywa w Ćwiczeniach i duchowym doświadczeniu Ignacego. Matka Jezusa jest nieustannie obecna przy boku swego Syna, będąc pośredniczką i natchnieniem, wzorem odpowiadania na wołanie Jezusa i współdziałania z Nim w Jego misji.

W świetle podstawowego doświadczenia Ćwiczeń, WŻCH ma swoją wizję integracji wiary i życia we wszystkich wymiarach: osobistym, społecznym, zawodowym, politycznym i eklezjalnym.

Duchowość Ćwiczeń umacnia znamienny charakter tego Chrześcijańskiego powołania

— Ignacjańskie magis kieruje styl naszej odpowiedzi w stronę uniwersalnego powołania do świętości, szukając "większej chwały Bożej" przez bliższe podążanie za Chrystusem¹⁶ poprzez "ofiary wyższej wartości i wagi"¹⁷.

— Ponadto, Chrystus objawia Siebie w Ignacjańskiej Duchowości jako "człowiek dla innych", a naśladowanie Go oznacza ofiarowanie siebie na służbę braciom i siostrom: wyraźnie apostolski sposób rozumienia Bożego Panowania. Członkowie WŻCH to chrześcijanie, którzy "pragną podążać za Jezusem w bliższy sposób i pracować wraz z Nim w budowaniu Królestwa"¹⁸.

— W końcu, Ćwiczenia, a stąd i nasza duchowość podkreślają eklezjalny charakter apostolskiej posługi. Jeżeli misja jest otrzymana od Chrystusa, tym bardziej uczestniczy w niej Kościół. "Jedność z Chrystusem prowadzi do jedności z Kościołem, gdzie Chrystus tu i teraz kontynuuje Swoją misję zbawienia".¹⁹

Ignacjański charakter WŻCH²⁰ i stylu życia jej członków znajduje wyraz w regularnym praktykowaniu Ignacjańskiej drogi modlitwy, rachunku sumienia, rewizji i apostolskiego rozeznawania (osobistego i wspólnotowego), a także w częstym uczestnictwie w sakramentach.

I.A.3.2 Powołanie wspólnotowe²¹

Członkowie WŻCH przeżywają Duchowość Ignacjańską we wspólnocie. Pomoc braci i sióstr dzielących z nami to samo powołanie jest niezbędna dla naszego wzrostu we wierności naszemu powołaniu i misji. Ponadto, wspólnota sama w sobie jest elementem składowym apostolskiego świadectwa WŻCH.

"Ażeby bardziej efektywnie przygotować naszych członków do apostolskiego świadectwa i posługi w środowisku, w którym przebywają na co dzień, formujemy wspólnoty z tych, którzy bardzo pragną całkowicie złączyć swoje ludzkie życie z wiarą chrześcijańską zgodnie z naszym charyzmatem".²²

I.A.3.3 Powołanie Świeckich

W Zasadach Ogólnych, WŻCH jest określona jako stowarzyszenie nie świeckich, ale wiernych: "Naszą wspólnotę tworzą Chrześcijanie: mężczyźni i kobiety, dorośli i młodzi ludzie, ze wszystkich grup społecznych..."²³

Z dojrzałością właściwą Stałemu Przymierzu, powołanie WŻCH, ze swoimi celami i cechami, ma szczególnie charakter świecki,: "Pragniemy osiągnąć jedność życia w odpowiedzi na wołanie Chrystusa ze świata, w którym żyjemy".²⁴

I.A.4 PROFIL CZŁONKA WŻCH

Powołanie WŻCH zakłada pewne warunki, szczególnie te wymagane do odbycia Ćwiczeń Duchowych. Zdolność ta jest rozpoznawana w tych cechach, które pozwalają danej osobie spotkać Boga. Nie chodzi tu o coś już osiągniętego, jak potencjał. Aby wskazać na taką zdolność Św. Ignacy używa określenia "tener subiecto". Tener subiecto ma znaczenie dynamiczne: osoba stopniowo staje się "subiecto" (chętna/gotowa) lub, przeciwnie, niechętna; możemy poruszać się wprzód i w tył, ale nigdy nie jesteśmy statyczni, nigdy nie pozostajemy na tym samym miejscu.

Uwagi do ćwiczeń²⁵ dają też obraz ich dorosłego uczestnika. Ten obraz jest czasami punktem, z którego wychodzimy, a czasami punktem, do którego dochodzimy. Ignacy stawia minimalne warunki niezbędne do tego, by podjąć się tej przygody, a mówiąc pełniej, rezultatów jej podjęcia. Innymi słowy, charakterystyczne rysy, które określają odpowiednią osobę, muszą w jakiś sposób być obecne na początku. Ignacy dopasowywał Ćwiczenia do każdego indywidualnie, ale jednocześnie zalecał, by kwestia wyboru osoby nie w każdym przypadku dokonywała się na oślep. Dla określania zarówno uczestnika, jak i warunków wymaganych do podjęcia Ćwiczeń Duchowych, Ignacy zakłada, że ktokolwiek chce mieć to doświadczenie, pragnie przede wszystkim "kochać i służyć Boskiemu Majestatowi".²⁶ To są także cechy wyróżniające osobę, która jest najbardziej odpowiednia do tego, by stać się członkiem WŻCH.

Warunki, które muszą być w pewien sposób obecne na początku ignacjańskiej drogi duchowej, można podzielić na dwie kategorie cech osobowych, tj. widzianych z perspektywy tylko ludzkiej i związanych z doświadczeniem Boga.

Widziane z ludzkiej perspektywy:
— osoba zdolna stawić czoła rzeczywistości, wrażliwa na społeczne i polityczne problemy świata, w którym żyje, zdolna do komunikowania się z innymi i do świadczenia w znaczący sposób posługi wobec innych,
— posiadająca silne pragnienie do tego, by prowadzić dynamiczne, pełne pasji życie, nawet jeżeli te ideały są, przynajmniej na krótką metę, przemieszane z osobistymi ambicjami;
— nie usatysfakcjonowana swoim własnym małym światkiem, ale gotowa modyfikować swój punkt widzenia i styl życia.

Związane z doświadczeniem Boga:
— osoba poruszona pragnieniem²⁷ spotkania i podążania za Jezusem²⁸
— zakochana w Jezusie i Jego misji, tęskniąca za głębszą osobistą relacją z Nim, która to relacja przekierunkuje i poprawi, jeśli to konieczne potrzeby i aspiracje danej osoby oraz uzdrowi rany i słabości;
— świadoma bycia grzesznikiem, choć umiłowana i wybrana przez Chrystusa;
— otwarta na potrzeby innych, gotowa im służyć i złączyć się z tymi, którzy pragną budować świat bardziej ludzki i bardziej Boży.
— świadoma bycia odpowiedzialnym członkiem Kościoła, identyfikująca się z jego przesłaniem i zaangażowana w jego misję.

I.A.5 SZUKANIE I ODNAJDYWANIE SWOJEGO OSOBISTEGO POWOŁANIA W WŻCH

Formacja świeckich powinna umożliwić im jak najpełniejsze odkrycie swego powołania i jak najgłębszą gotowość do tego, aby żyć tak, by wypełnić swoją misję.²⁹

W procesie odkrywania tego, czy dana osoba ma powołanie do WŻCH, dwie rzeczy muszą zostać wzięte pod uwagę. Po pierwsze, czy osoba pragnąca żyć tym powołaniem, posiada odpowiednie predyspozycje. Po drugie, jeżeli posiada, to jak mogą zostać one wzmocnione i jak można pomóc tej osobie rozpoznać to, że Bóg powołuje ją do przyjęcia drogi życia WŻCH. Te elementy procesu formacji WŻCH w powiązaniu z powołaniem są oparte głównie na Ćwiczeniach Duchowych.³⁰

I.A.5.1 Kluczowa rola Ćwiczeń Duchowych w rozeznawaniu powołania

Rozeznanie szczególnego powołania do WŻCH dokonuje się głównie podczas Ćwiczeń Duchowych, gdzie oprócz podstawowych perspektyw determinujących wybór chrześcijańskiej drogi życia, można odnaleźć etapy rozeznawania powołania.

Ćwiczenia Duchowe są zasadnicze i niezbędne do tego, by żyć powołaniem WŻCH. Są one "źródłem i charakterystycznym narzędziem naszej duchowości".³¹ Stąd, bez doświadczenia Ćwiczeń, nie możemy zrozumieć, a tym bardziej żyć powołaniem WŻCH.

We wstępnie do Ćwiczeń, św. Ignacy definiuje co rozumie pod pojęciem metody, którą Bóg w nim zainspirował i dzięki której mógł pomóc wielu: "...pod pojęciem Ćwiczeń Duchowych rozumie się każdy sposób badania swojego sumienia (odprawiania rachunku sumienia), medytowania, kontemplacji, modlitwy na głos i w myślach, a także spełniania innych duchowych praktyk (działań) , jak będzie to opisane później."³²

Dla św. Ignacego Ćwiczenia to różne sposoby na to, by ćwiczyć ducha. Uzasadnia to, mówiąc: "Tak jak wędrówka, spacerowanie, bieganie są ćwiczeniami dla ciała, tak Ćwiczenia Duchowe to nazwa, pod którą rozumieć można każdy sposób przygotowywania i usposobienia naszej duszy do tego, by wyzbyła się wszystkich nieuporządkowanych przywiązań; tak, gdy się ich pozbędzie, by mogła szukać i odnajdywać Bożą Wolę w takim uporządkowaniu swego życia, aby służyło dla dobra i zbawienia duszy."

Dlatego, dla św. Ignacego jasne jest to, że tak jak ciało, nie ćwiczone w odpowiednim stopniu, traci swoją zwinność i ruchliwość, tak samo i duch - potrzebuje ćwiczeń by dać z siebie, co najlepsze i zaspokoić swoją głęboką tęsknotę za napełnieniem.

WŻCH, wierna swej inspiracji duchowej, pragnie, by jej członkowie byli zwinni w duchu, ciągle ćwiczący się w słuchaniu Bożego wezwania i odpowiadający na nie natychmiastowo całym swym jestestwem.

Doświadczenie całości Duchowych Ćwiczeń, wymaga, według św. Ignacego, około miesiąca, spędzonego w ciszy, rozmawiając tylko z przewodnikiem lub duchowym towarzyszem. W takim kontekście, możliwe jest dla uczestnika doświadczenie, proponowanych przez św. Ignacego, różnych sposobów modlitwy, badania samego siebie i kontemplacji, przemyśleń i wyciągania "korzyści", a w końcu - uwrażliwienia na to, czego oczekuje Bóg w kwestii powołania i apostolskiej działalności.

W ciągu czterech tygodni Ćwiczeń, stanąwszy jako grzesznik w obliczu miłującego Boga, uczestnik podążą za osobą Jezusa Chrystusa, z którym wzrasta w zażyłości, gotowy naśladować Jezusa, w tym jaki jest i co czyni, akceptując wszystkie tego konsekwencje.

Już w czasach św. Ignacego, a tym bardziej we współczesnych okolicznościach życia, często nie jest możliwym, szczególnie dla osób świeckich, uczestniczenie w Ćwiczeniach przez trzydzieści dni. Z tego powodu Ćwiczenia mogą być dostosowane do różnych uwarunkowań każdej osoby, podzielone na krótsze etapy lub odbywające się w trakcie codziennego życia, ale bez opuszczenia żadnego z etapów ignacjańskiego procesu. Dawane w ten sposób mogą również być prawdziwie ignacjańskim doświadczeniem.

Po przeżyciu Ćwiczeń Duchowych, ich głównym owocem staje nowy styl życia. Doświadczenie bliskości z osobą Jezusa i Jego drogą życia, uczenie się rozeznawania poruszeń Ducha w codziennym życiu oraz stawania się "komtemplatywnym w działaniu" -wszystko to przekształca styl życia człowieka, sprawiając, że on i jego działanie stają się bliższe pragnieniom Pana, zmierzającym ku temu, by utwierdzać Jego panowanie.

WŻCH ma nadzieję, że jej członkowie to ludzie modlitwy, zdolni do wsłuchiwania się w pragnienia Pana, zdolni do tego by spośród wielu życiowych powołań, wybrać to, które będzie najbardziej odpowiednie dla umacniania Bożego panowania. Z tego względu, WŻCH stawia do ich dyspozycji szkołę Ćwiczeń Duchowych, które według listu Ignacego do Manuela Miona są: "najlepszą rzeczą, jaką byłem w stanie wymyślić, doświadczyć i zrozumieć w tym życiu po to, by pomóc ludziom, aby dawali z siebie jak najwięcej, a także by przynosili pożytek i pomoc innym."³³

Ćwiczenia Duchowe nie mogą być traktowane przez członków WŻCH jako opcja, co można przejść lub nie, czy jako doświadczenie jednorazowe, które raz przeżyte, należy do przeszłości. Są one podstawą, ożywiającym doświadczeniem istotnym dla samego powołania. Doświadczeniem, do którego należy zawsze wracać, i którego wpływ na każdą osobę powinien być wciąż pielęgnowany i odnawiany.

Ćwiczenia nie są doświadczeniem, dzięki któremu życie apostolskie osiąga swój punkt kulminacyjny; są one raczej doświadczeniem inicjalnym, a zarazem decydującym o osobistym apostolskim wyborze, który będzie realizowany przez resztę życia.

I.A.5.1.1 Poziomy Bożego powołania

* OJCOWSKIE powołanie do życia: łaska bycia człowiekiem

Kiedy Ojciec stwarza nas, powołuje nas, mężczyzn i kobiety, do tego, by żyć na obraz i podobieństwo Boże³⁴, do tego, byśmy byli płodni i rozmnażali się, abyśmy zapełnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną i rozpoznali dobro, które leży u podłoża wszystkich rzeczy. Nowy Testament objawia godność człowieka, który stworzony w Chrystusie, jest powołany do życia Bożego w jedności z Ojcem, przez Syna, w Duchu miłości.

Zasada i Fundament przypominają nam, że jesteśmy powołani do dialogu, rozpoznając dary i obecność Bożą we wszystkim - czy w zdrowiu czy w chorobie, w bogactwie czy w ubóstwie - i do odpowiadania, jak Jezus, z chwałą, czcią i służbą.³⁵

Pierwszy Tydzień prowadzi nas do tego by stanąć w obliczu zarówno Bożego planu dla nas, jak i rzeczywistści grzechu i śmierci, a także znamiennych cech naszego osobistego i wspólnotowego życia. W Dialogu Miłosierdzia rozpoznajemy i pokornie uznajemy naszą grzeszność, aby później, pełni zaufania i wdzięczności, przyjąć przebaczenie Boże, które zbawia nas przez Jezusa Chrystusa. Doświadczenie miłości Chrystusa, który umarł na krzyżu, by dać nam nowe życie w Jego Duchu, zachęca uczestników by zadali sobie pytanie: "Co ja mogę zrobić dla Chrystusa?" i kontynuowali to do Drugiego Tygodnia.

Każdego dnia rozwijamy nasz życiowy dialog poprzez rachunek sumienia, w którym uznajemy dobrodziejstwa otrzymane dzięki rzeczom, ludziom, wydarzeniom.³⁶ Jest to sposób życia dzień po dniu Kontemplacją Pomocną do Uzyskania Miłości, która zmusza nas do poszukiwania: "wewnętrznego poznania tylu i tak wielkich dóbr otrzymanych (od Boga), aby... móc we wszystkim miłować jego Boski Majestat i służyć Mu".³⁷

* JEZUS CHRYSTUS powołuje nas do tego, by być z Nim i naśladować Go

Doświadczenie bycia zbawionym przez Jezusa i uwolnionym od niewoli grzechu³⁸, wzbudza w nas pragnienia całkowitego oddania się na Jego służbę i słuchania Jego wołania zapraszającego do pracy z Nim w umacnianiu Jego Panowania.³⁹ Faktycznie, wieczny Król wzywa nas, abyśmy pozostali i pracowali z Nim, podążali za Nim w Jego cierpieniu i w Jego chwale. Bycie z Jezusem i praca z Nim w budowaniu Jego Królestwa to jedyny i niepodzielny wybór. Podążanie za Panem oznacza pragnienie poznawania Go lepiej, kochania Go bardziej i podążania za Nim bliżej w Jego misji.⁴⁰ To jest cel wszystkich Kontemplacji w Ćwiczeniach Duchowych.

Ten wybór Chrystusa i pracy z Nim dla Jego Panowania, w Ignacjańskiej Duchowości, oznacza wybór Chrystusa w pełni. Znać, kochać i służyć Jego braciom i siostrom oznacza kochać bardziej i bliżej podążać za Chrystusem, który jest "prawdziwym życiem".⁴¹ Oznacza to także wywyższanie Go i przyczynianie się do pojednania wszystkiego z Nim i w Nim, tak, aby Ojciec był wszystkim we wszystkich.⁴²

WŻCH jest całkowicie przepełniona pragnieniem podążania za Jezusem Chrystusem i coraz bliższego współdziałania z Nim dla umacniania Jego Panowania.⁴³ * DUCH ŚWIĘTY porusza nas do większej wierności w podążaniu za Chrystusem

Ignacy był nauczycielem, który uczył się z doświadczenia. Jego Duchowość nie jest oparta na abstrakcyjnych zasadach doskonałości, ale na konkrecie Boga, bliskiego i transcendentnego, którego doświadczamy w życiu. Ci, którzy odbywają Ćwiczenia, muszą się przygotować do podjęcia najważniejszej decyzji, "znalezienia takiego stanu życia, który Bóg nam proponuje"⁴⁴, używając bardzo konkretnej metodologii kontemplowania życia Chrystusa, w tym samym czasie będąc uważnymi i czujnymi na swoje własne uczucia i wewnętrzne poruszenia, przez które Duch Św. mówi do nich i ich porusza.

Doznawanie pocieszeń i strapień, i rozeznawanie różnych duchów⁴⁵ odgrywa fundamentalną rolę w ignacjańskich wyborach. Rozmyślania i Reguły poświęcone dokonywaniu wyboru⁴⁶ skierowane są na wyjaśnianie tych doświadczeń, prowadząc przez to do rozeznawania. Jest ono zawsze związane z bieżącymi doświadczeniami, a nie z abstrakcyjnymi życzeniami. Ignacy jest usatysfakcjonowany, gdy "bez żadnego pośrednika, Stwórca może bezpośrednio działać ze swoim stworzeniem a stworzenie - ze swoim Stwórcą i Panem".⁴⁷

I.A.5.1.2 Etapy rozeznawania powołania

Ignacy mówi o dokonywaniu rozsądnego i dobrego "wyboru stylu życia i stanu". Ten wybór powinien być naszą wolną i wspaniałomyślną odpowiedzią na "powołujące wołanie" Boga. Ignacy pokazuje nam w jaki sposób mamy oddawać się do dyspozycji wewnętrznie, słuchać wołania Pana i jak zachowywać się zależnie od sposobu, w jaki Bóg daje się słyszeć.

Możemy rozróżnić dwa cele:
— rozeznawanie "stanu życia": życie świeckie (w WŻCH lub gdzie indziej), kapłaństwo lub życie zakonne.
— rozeznawanie "stylu życia"⁴⁸.

Kluczowym elementem w tym rozeznawaniu jest relacja pomiędzy daną osobą, a kontekstem środowisk, w których żyje, tj.: rodzina, przyjaciele, wspólnota, studia, praca... Nie każdy kontekst jest właściwy dla osobistego wzrostu, ani dla wzrostu w wolności, potrzebnego do tego, by rozeznać styl życia. Konieczne jest, by ułatwić to rozeznanie, zawężając je do wyboru pośród stylów życia umożliwiających rozwój. Często, rozwój przekształca się w stagnację z powodu braku troski na pierwszych etapach.

Rozeznawanie powołania jest procesem, podzielonym na etapy, które warto przechodzić i rozumieć. Te etapy nie są liniowe, ale następuje pomiędzy nimi dynamiczny ruch łaski i wolności.

Po pierwsze, powinniśmy mieć właściwe usposobienie, poprzez przyjmowanie właściwych duchowych postaw, które są warunkiem dokonania dobrego wyboru:
— Przyjmowanie kryteriów Chrystusa⁴⁹
— Podejmowanie decyzji zgodnie z wolą Bożą⁵⁰
— Skoncentrowanie naszych uczuć na Bogu, poprzez umiłowanie Jezusa wolnym i gorącym sercem:

— w "pierwszym rodzaju (stopniu) pokory", dokonując podstawowego wyboru: "...że we wszystkim będę posłuszny prawu Bożemu, tak dalece, że choćby wchodziłoby w grę moje własne życie na tej ziemi, nawet nie brałbym pod rozwagę przekroczenia takiego przykazania... które by mnie obowiązywało pod grzechem śmiertelnym"⁵¹

Z drugiej strony, musimy uważnie szukać objawienia się woli Pana:
— poprzez zastanawianie się, w Jego obecności, nad celami wyboru, a także nad korzyściami i wadami każdego wyboru w świetle wiary;
— poprzez pozostanie czujnym na poruszenia różnych duchów i ich skutki (pocieszenia i srapienia) dla rozeznania drogi, w kierunku której Bóg nas pociąga,
— poprzez żarliwą modlitwę do Pana o poznanie Jego woli

I.A.5.1.3 Przygotowanie i potwierdzenie wyboru dokonanego w czasie Ćwiczeń Duchowych

Według tradycji ignacjańskiej, Ćwiczenia Duchowe stanowią najlepszy czas dla rozeznawania naszego powołania. Ignacy rozumiał, że nie możemy odbyć Ćwiczeń, z zamiarem dokonania wyboru co do naszego stanu, bez dobrego przygotowania. Przygotowanie może trwać przez rozsądny okres czasu, ale nie powinno przeciągać się tak, żeby dokonanie wyboru nie stało się już niemożliwe. Chociaż, Trzeci i Czwarty tydzień Ćwiczeń są już czasem potwierdzania wyboru dokonanego w drugim tygodniu, dobrze jest mieć czas potrzebny do potwierdzenia i wyraźniejszego zobaczenia powołania Pana, przez to, co dzieje się z nami wewnętrznie i zewnętrznie w kontakcie ze światem.

W okresie przygotowawczym, jak i w okresie potwierdzającym nasz wybór, Ignacy zachęca nas do stawania w różnych sytuacjach, które on nazywa doświadczeniami i próbami, a także do tego, by w tym wszystkim mieć duchowe wsparcie ze strony kogoś, kto może pomóc nam w rozeznaniu powołania Pana.

I.A.5.2. Sens prób i doświadczeń

Jako przygotowanie do Ćwiczeń związanych z dokonaniem wyboru, te doświadczenia są nie tylko prawdziwą posługą, ale mogą one, przede wszystkim, stworzyć danej osobie korzystne warunki do stawania się świadomą nowych wezwań Pana. Jako przygotowanie i potwierdzenie wyboru, ważne jest, aby zwrócić uwagę na duchowe poruszenia i ich rezultaty, jak sugeruje św. Ignacy po raz drugi dla dokonania dobrego wyboru.⁵⁴

W tych doświadczeniach, które mogą poruszyć nas głęboko⁵⁵, pragniemy stawać się wrażliwymi na wolę Pana, zarówno we wspólnocie, jak i przez wspólnotę. Ta wrażliwość przygotowuje nas, a jej konsekwencje umacniają nas w wyborze, którego dokonaliśmy.

Niektóre możliwe obszary doświadczeń:
— Doświadczenie otwarcia się na świat cierpienia i ubóstwa,
— Uczestniczenie w apostolskich działaniach i posłudze w sytuacjach, które różnią się od tych codziennych, bezpiecznych sytuacji, abyśmy mogli zobaczyć swój charakter i słabości, a przede wszystkim - nauczyli się żyć, dając siebie w darze.
— Podejmowanie studiów i programów formacyjnych z czystym zamiarem apostolskim: by "pomóc duszom..."
— Szkoła modlitwy jako przygotowanie do doświadczenia Ćwiczeń, zaczynająca się duchowym przewodnictwem, uczestniczeniem w rekolekcjach i lekkich Ćwiczeniach.

Charakter wyboru zależał będzie od etapu rozeznawania powołania, do którego dana osoba dotarła. Stąd, ważne jest, by mieć na uwadze wiek osoby rozeznającej swoje powołanie do WŻCH. Dla dorosłych świeckich, z już określonym stanem życia, zaproponowane doświadczenia będą inne od tych proponowanych młodym ludziom, których rozeznawanie powołania dotyczyć będzie stanu ich życia.

I.A.5.3 Prowadzenie duchowe

Prowadzenie duchowe nie polega na proszeniu o radę, a tym bardziej na pytaniu co należy robić. Chodzi tu o dzielenie się z kimś naszymi doświadczeniami, aby lepiej słyszeć, co Bóg mówi i czego od nas oczekuje. W szczególnych przypadkach, kierownik duchowy może zaproponować wyjaśnienie lub radę, ale powinny być one raczej wyjątkiem niż regułą. Duchowe prowadzenie jest niezbędną częścią szukania i odnajdywania swego prawdziwego powołania.⁵⁶ Jest szczególnie przydatne przed i po rocznych Ćwiczeniach.

I.B DYSPOZYCYJNOŚĆ DLA MISJI

I.B.1 ZNACZENIE MISJI

I.B.1.1 MISJA JEZUSA⁵⁷

W Ewangeliach, szczególnie w Ewangelii św. Jana, Jezus jest przedstawiony jako Ten, który został posłany przez Ojca. Bycie posłanym jest dokładnie tym, co nadaje sens Jego życiu i Jego obecności pomiędzy nami tak, że nie potrafimy zrozumieć osoby Jezusa inaczej jak przez misję, jaką Ojciec Mu powierzył. Z drugiej strony, misja nie była czymś, co należało do Jezusa, ale był to dar, otrzymany od Ojca.⁵⁸

Jezus wypełnia Swoją misję w całkowitej Jedności z Ojcem.⁵⁹. Z tego powodu najbardziej intymną rzeczywistością Jezusa jest bycie Synem. Jego życie należy do Ojca, zostało Mu dane przez Ojca.⁶⁰ To jest życie, które on przekaże ludzkości, dlatego wierzący będą tymi, którzy żyją życiem Syna.⁶¹

Misja Jezusa Syna jest tym, co Ojciec Mu powierzył. Jezus wie, że nie jest właścicielem tej misji. On nie przyszedł na ten świat "sam dla Siebie", ale po to, by przeprowadzić swoją misję, ponieważ Ojciec i On stanowią jedno i żyją w pełnej jedności z Duchem (Bóg jest Trójcą i Jednością).⁶²

Dokładnym celem tej misji będzie to, że wszyscy mężczyźni i kobiety, umiłowani przez Ojca, staną się jedno z Trójjedynym Bogiem: już teraz jesteśmy powołani do życia pełnią samego Boga.⁶³ Jezus jest Tym, który przynosi dobrą nowinę, ale i jednocześnie, sam jest tą nowiną.⁶⁴

I.B.1.2 MISJA KOŚCIOŁA

Kościół jest "zgromadzeniem wszystkich tych, którzy w wierze patrzą na Jezusa jako na autora zbawienia i źródło jedności i pokoju", "założony i zbudowany przez Boga, by być widzialnym znakiem tej zbawczej jedności".⁶⁵ Kościół jest sakramentem zbawienia w konkretnej historii naszego świata.⁶⁶

Dzięki działaniu Ducha Świętego, Kościół reprezentuje ręce i stopy Jezusa Zmartwychwstałego i Żyjącego. Kościół realizuje tę samą misję co Syn, jest sakramentem misji Syna. Kościół, poruszony przez Ducha, wędruje przez historię w kierunku pełni jedności wszystkich w Chrystusie, w tym samym Duchu, w kierunku pełni życia z Ojcem. Gdyby nie misja Syna, Kościół byłby niczym, straciłby swoje znaczenie.⁶⁷

I.B.1.3 SAKRAMENTALNY WYMIAR MISJI

Jezus jest sakramentem miłości Ojca; Kościół, sakrament Jezusa, jest życiem i zbawieniem dla całej ludzkości. Powołanie Ojca, zrodzone z miłości, jest realizowane i jest skuteczne w Jezusie i Jego misji; powołanie Jezusa, do miłości, jest realizowane i jest skuteczne w Kościele i Jego misji. Owa misja Kościoła rozwija się w misji tych, którzy zostali powołani i zebrani przez miłość Ojca do Kościoła.

Chrześcijanin jest osobą ujętą przez miłość Boga. To związanie z Panem (powołanie) przybierze konkretną formę, rozwinie się i będzie skuteczne wtedy, gdy Chrześcijanie otrzymają Ducha i będą posłani - na misję - do świata w Kościele i przez Kościół.

W zgodzie ze specyfiką każdego charyzmatu, który powstaje w Chrześcijańskiej wspólnocie, Kościół powierza misję Jezusa wszystkim Chrześcijanom. Aby była to prawdziwie misja, musi być ona wyrażona za pomocą wyraźnych znaków. Misja powierzona przez Ojca jest realizowana przez nas, ciało Jezusa. Misja powierzona przez Jezusa jest realizowana przez członków Kościoła. Misja każdego wierzącego i każdej grupy wierzących, wspólnoty i lokalnego kościoła dokonuje się przez widzialne znaki proporcjonalne (odpowiednie) do każdej sytuacji. Każdy eklezjalny charyzmat będzie wyrażał swoją "misyjność" na swój własny specyficzny sposób.⁶⁸

Misja oznacza to, że ktoś posyła i że ktoś jest posłany, by wypełnić misję Jezusa w Kościele i przez Kościół.

I.B.1.4 PROROCKI WYMIAR MISJI

Misja Jezusa jest wyjaśniona i rozumiana na kartach Nowego Testamentu jako misja prorocka. Jezus jest "prorokiem" w całym tego słowa znaczeniu⁶⁹, który przez Swoje słowa i zachowanie (słowo + czyn) wykonuje misję, którą Ojciec Mu powierzył. Misja nie jest tylko sposobem myślenia lub sposobem bycia w świecie, ale przejawia się w specyficznych czynach⁷⁰ i słowach⁷¹. Apostołowie Jezusa są powołani do tego, by zachowywać się jak prorocy, zgodnie z tym, czego Jezus uczy.⁷²

Każdy Chrześcijanin jest poświęcony⁷³ dla misji prorockiej. To jest sens namaszczenia w rycie chrztu.⁷⁴ Duch Święty namaszcza osobę, która jest chrzczona i opieczętowuje ją nie dającą się zetrzeć pieczęcią.⁷⁵ Mając to namaszczenie, Chrześcijanin może powtórzyć słowa Jezusa: "Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana"⁷⁶ Stąd, przez obmycie chrztem i namaszczenie krzyżmem, osoba ochrzczona jest włączona w misję Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela i Mesjasza.⁷⁷

I.B.1.5 ŻYCIOWY WYMIAR MISJI

Bycie Chrześcijaninem oznacza bycie uczniem i dlatego wiąże się z otrzymaniem misji prorockiej, misji, która ma wiele wymiarów. Czasami, najważniejszą rzeczą jest mówienie o nadziei i znaczeniu życia mężczyznom i kobietom naszego świata, jednakże z pewnością w wielu przypadkach będzie to także oznaczać krytykę i mówienie czegoś na głos bez obaw. To determinuje nasz sposób życia, myślenia, podejmowania życiowych wyzwań w kontekście: rodzinnym, społecznym, politycznym i zawodowym. Stąd, nie chodzi o to, abyśmy po prostu byli tam obecni; Chrześcijanie są tam jak prorocy, aby czynami i słowami obwieszczać obecność Bożego Panowania..

I.B.1.6 MARYJA, MODEL DLA MISJI

W Bożym planie, Maryja odegrała kluczową rolę, sprawiwszy, że misja Syna stała się możliwa.⁷⁸ Maryja została wybrana przez niezmierzoną miłość Boga. Została wezwana (powołanie) i posłana, by wypełnić misję narodzenia Syna dla naszego świata.

Maryja przyjęła wezwanie i natychmiast wyruszyła (działanie), by obwieścić dobrą nowinę (słowo) Elżbiecie. Przyjęcie tej tajemnicy zaważyło na całym jej życiu.⁷⁹ Ona była, przede wszystkim, pierwszą, która uwierzyła, pierwszą chrześcijanką.⁸⁰ W Maryi, nadzieje i pragnienia na zbawienie, które ubodzy pokładali w Bożej miłości, zostają wypełnione. Maryja była "ubogą Jahwe" (Służebnicą Pańską)⁸¹, która pośrodku swego prawdziwego ubóstwa, położyła swoją nadzieję tylko w Bogu. Jej styl życia, ubogi i prosty, był gestem proroczym.⁸²

I.B.2 POLE MISYJNE WŻCH

Stosownie do kierunku nadanego przez Sobór Watykański II, misja świeckich w WŻCH nie jest rozumiana restrykcyjnie (w ograniczającym ją sensie) lub poprzez stwarzanie dychotomii (dwoistości). Pole misyjne WŻCH jest nieograniczone. Rozpościera się na Kościół i świat, poprzez służbę jednostek i społeczności, poprzez wysiłek docierania do serca każdego, aby zmienić niewłaściwe struktury, przynosząc Ewangelię do każdej osoby, każdej sytuacji i okoliczności.⁸³

Mając na uwadze świecki charakter powołania WŻCH, a także dzisiejszą sytuację na świecie, naznaczoną poważną strukturalną niesprawiedliwością i marginalizacją dużej części rodziny ludzkiej, która żyje w ubóstwie i nędzy, posługa, do jakiej przede wszystkim powołana jest WŻCH, w świetle swego preferencyjnego wyboru ubogich, jest promowanie sprawiedliwości.

To miłość Boża nakłania nas jako członków WŻCH do tego, by zmieniać świat tak, by dzieci Boże mogły żyć z godnością. Powinniśmy starać się zobaczyć Jezusa w każdym mężczyźnie i w każdej kobiecie, ponieważ Jezus identyfikuje się z każdym, a szczególnie z tymi najbardziej potrzebującymi.⁸⁴ Zaangażowanie w sprawę wolności i sprawiedliwości ma dla nas sens tylko tak długo, jak długo Duch Chrystusa motywuje to, jako wyraz wiary i miłości.

Praca dla sprawiedliwości przybiera różne formy w zależności od uwarunkowań regionalnych i kulturowych, różnych sytuacji społeczno-ekonomicznych. Ten priorytet musi się uwidaczniać w naszym stylu i standardzie życia. W Ćwiczeniach Duchowych prosimy o łaskę podążania za Jezusem, ubogim i poniżonym, i mamy nadzieję otrzymać tę łaskę od Pana. Stąd, uwierzyć w Jezusa oznacza naśladować Go bliżej; mieć udział w Jego ubóstwie oznacza żyć życiem wiary, które promuje sprawiedliwość i trzyma stronę biednych. Prosty styl życia zabezpiecza naszą apostolską wolność, wyraża naszą solidarność z ubogimi i czyni naszą wiarę wiarygodną. Ten wybór nie może pozostać na gruncie teoretycznym. Ignacy, mówiąc o ubóstwie, prosi Jezuitów, mówiąc, że "...wszyscy powinni, kiedy tylko nadarzy się okazja, odczuć choć niektóre z jego efektów".⁸⁵

Stąd, promowanie sprawiedliwości jest częścią integralną szerszego kontekstu ewangelizacji, ogłaszania Jezusa Chrystusa i Jego panowania.

I.B.3 ROZWÓJ MISJI W WŻCH

Jako wspólnota, WŻCH otrzymuje określony charyzmat (ignacjański), by służyć misji Kościoła. Wyraża się to w posyłaniu jej członków na misje, owoc wspólnotowego apostolskiego rozeznawania, określonych form apostolstwa. Nie jest łatwo tego dokonać, ale pewnym jest, że ci, którzy wybrali charyzmat ignacjański są przede wszystkim apostołami misji Kościoła i dlatego są wysyłani przez wspólnotę, która dzieli z nimi to szczególne powołanie. Mają prawo wiedzieć, że wspólnota wyraźnie ich posyła i towarzyszy zarówno apostolskiemu rozeznawaniu, jak i misji w miarę jej rozwoju.

I.B.3.1 MISJA OSOBISTA

W relacji z innymi, czujni na znaki czasu, Ci, którzy są gotowi, zostają poruszeni ku temu, by otworzyć swoje serca na potrzeby mężczyzn i kobiet tego świata. Z tego kontaktu z rzeczywistością wyrastają osobiste powołania, prowadzące do określonych sposobów naśladowania Pana.

Zaproszenie, by podążać za Nim (powołanie) będzie się konkretyzować w miarę jak będziemy osobiście odpowiadać na te powołania. Początkowe powołanie, by podążać za Jezusem znajdzie swoje rozwinięcie w konkretnych działaniach. Jednak, aby te działania stały się misją, potrzeba by wspólnota przyjęła to powołanie, udzieliła pomocy i rozeznała, i ostatecznie, wysłała każdego na misję.⁸⁶ W tym znaczeniu być może poprawniej było by mówić o osobistym zaangażowaniu w misję Kościoła.

Dla każdego członka WŻCH, różne konteksty ich świeckiego życia, jak: rodzina, polityka, zawód, wspólnota, Kościół lokalny, są głównymi obszarami działania.⁸⁷

I.B.3.2 MISJA GRUPOWA

Działanie może dokonywać się nie tylko na poziomie osobistym, ale także na poziomie grupowym stosownie do okoliczności i w odpowiedzi na potrzeby zauważone przez członków wspólnoty. Te apostolskie działania są także wyrazem osobistego powołania, jakie każdy otrzymał od Pana. W tym przypadku wspólnota, w ten czy inny sposób, zmierzać będzie do przełożenia działania, które przyjmuje i rozeznaje, na misję. Stąd, mówić możemy o grupowym zaangażowaniu w misję Kościoła. Praca w zespole, z łaską Boga, będzie bardziej efektywna pod względem apostolskim.

Kiedy instytucje Kościelne staną się świadome swojej niewystarczalności, zapragną współpracować ze sobą na rzecz misji Jezusa, i zapragną także współpracy z innymi stowarzyszeniami wierzących lub niewierzących, którzy chcą służyć ludziom w potrzebie. Dla Chrześcijan, misja Kościoła może często oznaczać współudział z wierzącymi i niewierzącymi, na poziomie osobistym i grupowym.

I.B.3.3 WSPÓLNA MISJA

Wspólną misją WŻCH jest misja, którą Jezus jej powierzył jako stowarzyszeniu w Kościele. Ta misja jest odpowiedzią, której WŻCH pragnie udzielić, na wielkie potrzeby i aspiracje dnia dzisiejszego. Jest to sposób ogłaszania Dobrej Nowiny o Bożej miłości w obecnym czasie w historii. Wspólna Misja ukonkretnia się poprzez rozpoznawanie apostolskich priorytetów i kierunków działania.

Nie oznacza to , ze wszyscy członkowie WŻCH muszą robić to samo. To misja jest wspólna, natomiast zadania są różne. Jest tak nie tylko z powodu korzeni (pochodzenia) misji, ale także z uwagi na jej ukierunkowanie. My wszyscy, każdy na swój własny sposób, podążamy za tymi samymi celami i mamy te same priorytety. Możemy zatem mówić o wspólnym zaangażowaniu w misje kościoła.

I.B.4 ODNAJDYWANIE NASZEJ MISJI W WŻCH

W ignacjańskim procesie formacji, punktem wyjścia jest realny świat. Wszyscy zaproszeni są do tego, by doświadczać bólu, ubóstwa i "udręczenia"⁸⁸ tego świata. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku młodych ludzi. Ignacy używa klasycznego terminu do określenia tego rodzaju doświadczenia. Mówi on o "próbach".⁸⁹ Te doświadczenia dotykają tych, którzy je przeżywają, pozwalając im zobaczyć świat nowym wzrokiem. Te próby są jak "sakramenty", które dogłębnie znaczą osobę (pozostawiają trwały ślad). Warto, by WŻCH poszukiwała rzeczywistych dróg doświadczania świata w ten sposób.

Ten "chrzest rzeczywistości" wychodzi ponad zwykłą społeczną analizę; dzięki niemu uzyskać można szczególną wrażliwość na znaki czasu.

Z drugiej strony, aby znaleźć naszą misję w WŻCH, ważne jest by być gotowym do służby lokalnemu i powszechnemu Kościołowi. W ten sposób zawsze działał Ignacy i jego towarzysze.

Będąc zawsze czujnym na znaki czasu i gotowym, by służyć Kościołowi, człowiek jest wrażliwy na określone powołania, które poprzez osobiste i wspólnotowe rozeznanie apostolskie, przekształcają się w misję. Musimy jednak pamiętać, że pierwszym krokiem w rozeznawaniu, uzdalniającym nas do wolnego wyboru z miłości, jest postawa ignacjańskiej obojętności.

Cały proces rozeznawania, przez który "szukamy" woli Boga dotyczącej naszej misji, wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na nasze osobiste i grupowe relacje, z pomocą zarówno osobistego kierownika duchowego, jak i animatora formacji grupy.

I.B.4.1 ROZEZNANIE APOSTOLSKIE

Apostolskie rozeznanie oznacza, że dojrzały chrześcijanin we wszystkich swoich zaangażowaniach: w rodzinie, pracy, w różnych sposobach, w jakie Bóg objawia swoją wolę w kwestiach zawodowych, społecznych, dotyczących Kościoła, zwraca w sposób rozsądny i przemyślny swoją uwagę na Ducha Św. Cel jest jeden: szukanie i odnalezienie Bożej woli co do naszej misji. Aby odnaleźć swoją misję, potrzeba, aby nasze serca zapłonęły takim samym ogniem, jaki płonie w Sercu Chrystusa.⁹⁰ Co więcej, musi być to coś nam znanego. Mówiąc krótko, ważne jest, by być gotowym wybierać większą chwałę Bożą i dobro uniwersale. Kiedy proces rozeznawania dokonuje się we wspólnocie - jest to charakterystyczne dla WŻCH - następujące elementy powinny być obecne:

I.B.4.1.1 Modlitwa osobista i wspólnotowa

Od początku do końca, rozeznawanie jest drogą modlitwy. Pamiętając o tym, że zostaliśmy stworzeni, "by chwalić, czcić i służyć Bogu, naszemu Panu"⁹¹, "potrzebujemy modlitwy i rozeznania osobistego i wspólnotowego,... by szukać i odnajdywać Boga we wszystkich rzeczach".⁹² Z "wielką odwagą i hojnością"⁹³ chcemy prosić naszego Pana o dary dyspozycyjności i poznania Jego woli w świecie, w którym żyjemy. Ta prośba staje się ważną częścią naszej codziennej osobistej modlitwy, powtarzamy ją także na naszych wspólnotowych spotkaniach poprzez cały proces rozeznawania.

I.B.4.1.2 Patrzeć na świat, w którym żyjemy

Rozpoznajemy świat jako miejsce naszego spotkania z Bogiem. Z tego powodu, nawiązujemy kontakt z tymi, którzy nas otaczają, by odkryć tam powołanie Pana. Ponieważ obszar naszej potencjalnej misji nie jest ograniczony⁹⁴, nie możemy zawężać naszego patrzenia na świat, gdy pragniemy poznać naszą misję. Bóg mówi do nas w naszej wspólnocie, poprzez jej obecną sytuację i historię, w Kościele i w naszym kraju.⁹⁵ W ten sposób możemy widzieć Go działającego przez nas w naszym osobistym apostolstwie⁹⁶, a także w zespołowych czy grupowych apostolstwach.⁹⁷ Potrzeby, jakie widzimy dzisiaj w Kościele i w świecie także stanowią wezwaniami Pana. Chcemy odpowiedzieć na to lepiej, wiedząc, że "miłość powinna przejawiać się bardziej w czynach niż słowach."⁹⁸

I.B.4.1.3 Nasz ignacjański charyzmat

Jako wspólnota jesteśmy w pełni świadomi tego, że nasze wspólne powołanie, nasz charyzmat i styl rozeznawania pochodzą z Ćwiczeń Duchowych i są wyrażone w Zasadach Ogólnych WŻCH. Nasze życie traci sens, jeżeli nie jest życiem i poszukiwaniem "we wszystkim przez wszystko większej chwały i czci Boga, Pana naszego" (ĆD 189). Pamiętajmy, że "życie nasze jest ze swej istoty jest apostolskie" i że "teren misji podejmowanej przez WŻCH jest nieograniczony". "Jako członkowie pielgrzymującego Ludu Bożego otrzymaliśmy od Chrystusa misję świadczenia o Nim wobec ludzi poprzez postawy, słowa i czyny."⁹⁹

I.B.4.1.4 Duchowe poruszenia

Św. Ignacy nauczył się rozpoznawać wewnętrzne i duchowe poruszenia. W swojej autobiografii pisze, że będąc jeszcze w domu Loyoli: "jego oczy były lekko otwarte i zaczął zachwycać się różnicą i rozmyślać nad tym, zauważając z doświadczenia, że niektóre myśli czyniły go smutnym, inne radosnym. Pomału zaczął rozpoznawać różnicę pomiędzy duchami, które się poruszały; jedne od diabła, drugie od Boga".¹⁰⁰

Potem w Manresie, podczas swego doświadczenia Duchowych Ćwiczeń, pogłębił świadomość tej różnicy w poruszeniach duchowych, a także tego jak ją interpretować, aby poznać wolę Pana. Uformowani w szkole Ćwiczeń Duchowych, codziennie możemy pogłębiać nasze zrozumienie i stawać się bardziej świadomymi oraz uczyć się pewniejszego interpretowania tych wewnętrznych poruszeń (ruchów), które powstają, gdy rozejrzymy się wokół siebie. To uzdalnia nas do tego, by wiedzieć czego Bóg pragnie od nas, zarówno indywidualnie jak i wspólnotowo.

I.B.4.1.5 Proces grupowy

Tego rodzaju wewnętrznych poruszeń będzie doświadczał każdy członek wspólnoty na modlitwie i w codziennym życiu. Będą one także częścią doświadczenia, którą dzielimy się otwarcie. Świadomość tego i umiejętność interpretacji tych poruszeń na płaszczyźnie duchowej uzdolni nas do stwierdzenia czy nasze reakcje, na otaczający nas świat, prowadzą nas ku większej służby i chwały dla Boga.

Zakłada to, że grupa jest głęboko zakorzeniona we wzajemnym zaufaniu i że z pomocą przewodnika, może stać się wrażliwa na dynamiczne procesy, jakie zachodzą w niej samej. Stała otwartość na innych, poprzez słuchanie, staje się istotna przy jednoczesnym unikaniu dyskusji, jeżeli proces rozeznawania wyraźnie do tego nie wzywa.

Te elementy są niezbędne do apostolskiego rozeznawania i stosowne było by, żeby były obecne przez cały proces. Jak powiedzieliśmy, stałe wsparcie ze strony dobrego animatora formacji jest niezbędne. W podobny sposób jak w osobistym apostolskim rozeznawaniu, wskazane jest, by mieć wsparcie ze strony doświadczonego przewodnika duchowego.

I.B.4.2 ROZEZNAWANIE APOSTOLSKIE JAKO STAŁA POSTAWA.

W taki czy inny sposób te elementy obecne są w życiu członka WŻCH, dla którego życie apostolskim rozeznawaniem jest postawą, do której przywykł. Owocem "Kontemplacji Pomocnej do Uzyskania Miłości" na końcu Ćwiczeń¹⁰¹ jest: "wewnętrzne poznanie tylu i tak wielkich dóbr otrzymanych (od Boga), abym w pełni przejęty wdzięcznością mógł we wszystkim miłować jego Boski Majestat i służyć mu." Poruszony przez tak wielką miłość, św. Ignacy zaprasza nas do tego, byśmy zawsze szukali większej świadomości obecności Boga i Jego działania w naszym życiu.

Z tego powodu rachunek sumienia jest jednym z najistotniejszych działań, dzięki którym apostolskie rozeznawanie staje się częścią nas.¹⁰² W Ćwiczeniach proponowane są różne rodzaje rachunku sumienia. Wśród nich znajduje się Rachunek Sumienia Ogólny (lub rewizja dnia), która pomaga nam "miłować i służyć we wszystkim", pamiętając, że "miłość powinna bardziej przejawiać się w czynach niż w słowach". Dla Ignacego, codzienna rewizja jest prawdziwą rozmową (spotkaniem) przepełnioną uniżoną wdzięcznością i wypełnioną wiarą, zaufaniem i miłością.¹⁰³

Zrozumiałe jest, że ten, kto praktykuje to "duchowe ćwiczenie" jest apostołem, który pracował z samym Jezusem przez cały dzień, rozmyślając o Królestwie: "Ktokolwiek zechciałby pójść za Mną..."¹⁰⁴ i który u schyłku dnia pragnie jak "ktoś, kto rozmawia z przyjacielem"¹⁰⁵ omówić to, co Bóg zrobił przez cały ten czas. Na dzień, który ma się zacząć, jest modlitwa o łaskę życia tak, by w każdej chwili mieć udział w misji Jezusa.

Stąd, dla tych, którzy idą śladami apostoła, pragnąc podążać za Panem, rachunek sumienia jest całkowicie niezbędną pauzą, która pozwala spojrzeć na ich podróż z perspektywy i zebrać siły, by przystąpić do następnego etapu z odnowioną energia i jasnością. Wierne praktykowanie rachunku sumienia jest niezbędne dla formacji "bycia przemyślnym w działaniu", która pomaga szukać i odnajdywać Boga we wszystkich rzeczach.

I.B.4.3 KRYTERIA APOSTOLSKIEGO ROZEZNAWANIA

Zasady Ogólne WŻCH podkreślają potrzebę apostolskiego rozeznawania.¹⁰⁶ Proponują także szereg, zainspirowanych przez św. Ignacego, kryteriów wyboru naszych posług i szczególnych misji. Wszystko, co pochodzi od Ignacego, w tym przypadku apostolskie rozeznanie, jest naznaczone słowem "magis" (bardziej skuteczny). Gorliwość o większą chwałę Bożą uzdolniła go do szukania najskuteczniejszych środków pomagania innym.

Rozeznanie najbardziej odpowiednich środków dokonuje się w Duchu Chrystusa. Dokonuje się poprzez naszą kontemplację życia Jezusa, przy pomocy zasad rozeznawania, które z wewnętrznych poruszeń pochodzą od tego samego Ducha. Te zasady zostały już wspomniane w paragrafie dotyczącym wyboru naszego osobistego powołania. Jest to proces, który angażuje serce nie mniej niż głowę. Ignacy proponuje pewne racjonalne kryteria (Trzy pory, w których można dokonać wyboru rozsądnego i dobrego ĆD 175) z zamiarem odkrycia największej posługi, którą można świadczyć na rzecz bliźniego w konkretnych okolicznościach.

Ignacjańskie kryteria apostolskiego rozeznania można znaleźć nie tylko w Ćwiczeniach Duchowych, ale przede wszystkim w Autobiografii, gdzie przedstawiony jest osobisty rozwój i zachodzące procesy, a także w Listach, w których Ignacy proponuje strategie do określonych celów i przedkłada środki ich osiągnięcia. W Konstytucjach Towarzystwa Jezusowego¹⁰⁷ Ignacy podaje systematyczną prezentację kryteriów wyboru posługi.¹⁰⁸ Te kryteria mogą pomóc nam w WŻCH określić naszą własną apostolską misję¹⁰⁹, na przykład, to, że członkowie WŻCH powinni być otwarci na to, co jest bardziej naglące powszechne.

II Wspólnota Życia Chrześcijańskiego (WŻCH)

WŻCH jest powołana przede wszystkim do tego, by być wspólnotą Chrześcijańską posiadającą określoną liczbę swoich własnych cech i charakterystyk. By lepiej zrozumieć cechy wyróżniające WŻCH jako wspólnotę, na początku przyjrzymy się pobieżnie specyficznemu procesowi, przez który wspólnota wzrasta i dojrzewa, a później, bardziej szczegółowo, roli jaką odgrywa on we wzroście i dojrzałości jej członków.

II.A PROCES CHARAKTERYSTYCZNY DLA WŻCH JAKO WSPÓLNOTY

Nasza wiara pokazuje, że Bóg powołuje nie tylko osoby, ale posyła także wspólnoty zarówno duchownych, jak i świeckich, jak np.: WŻCH.

Tak więc, przyjmując Ćwiczenia Duchowe za "szczególne źródło" naszej duchowości, WŻCH jako grupa doświadcza wielu łask podobnych do tych, jakie przeżywa na swej drodze jednostka. Wspólnota przechodzi przez momenty obietnic, powołania, poruszania się naprzód z pewnością i nadzieją. Przechodzi także okresy kryzysu: momenty, w których czuje się daleko od Boga, ale do Niego powraca i czuje się na nowo przyjęta. Przeżywa okresy odnawiania się miłości Bożej, w pojednaniu i wzajemnej akceptacji, a także okresy rozeznawania powołań od Pana, by wzrastać, stając się rozeznającą wspólnota apostolską.

Zwykle zaczyna się od wspólnoty przyjaciół w Panu. Ten pierwszy cel nadaje grupie kierunek i stwarza niezbędne podstawy dla rozwoju wspólnoty. Aby wspólnota mogła doświadczać bogactwa "przyjaciół w Panu" od samego początku, ważne jest by prawdziwe doświadczenie Boga było w niej zawsze żywe.¹¹⁰

Po wstępnym etapie, kiedy to wspólnota jest pełna nadziei, mogą przyjść momenty kryzysów i napięć, a nawet zbiorowego grzechu. Wtedy, ważne jest, by animator formacji pomógł członkom grupy zobaczyć i przeżyć te momenty jako chwile wzrostu, oczyszczenia i pojednania z i w Chrystusie (Pierwszy tydzień Ćwiczeń).

Dzięki takiemu doświadczeniu we wspólnocie zaczyna rozwijać się nowe pragnienie: być zjednoczonym z Chrystusem w Jego misji dla świata i kierować swoim osobistym życiem coraz bardziej w świetle wyborów Chrystusa (Drugi tydzień Ćwiczeń i dalsze). Kontakt z ubóstwem, marginesem i innymi bolesnymi sytuacjami w naszym świecie oraz częste praktykowanie kompletnych lub dostosowanych do osoby Ćwiczeń Duchowych, staje się niezbędne. Są to momenty rozeznawania powołania (dla młodych ludzi - wybór stanu życia, zawodu, itd., a dla dorosłych - reforma życia), a później otwierania się wspólnoty i jej członków na nieustanne apostolskie rozeznawanie w podążaniu za Chrystusem.

W ten sposób wspólnota staje się wspólnotą apostolską, którą tworzą dorośli, "którzy pragną bardziej naśladować Jezusa i współpracować z Nim w budowaniu Królestwa Bożego, rozpoznając Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego jako swoje osobiste powołanie w Kościele"¹¹¹, w konsekwencji, zawierając z nią Stałe Przymierze. Członkowie grupy będą pomagać sobie nawzajem w podtrzymywaniu swojej apostolskiej gorliwości i w świadczeniu takiej jakości posługi, jakiej Kościół od nich oczekuje.

Nie jest to tylko wspólnota apostołów, to znaczy osób bardziej lub mniej zaangażowanych w swoją własną indywidualną misję, ale jest to raczej apostolska wspólnota, w której członkowie, mimo że poświęceni swoim własnym zadaniom, dzielą razem swoje życie i sposób, w jaki każdy z nich wypełnia swoją misję. Rozeznają oni także wspólnie cel i treść misji każdej osoby. Są one posłane przez wspólnotę i, z jej pomocą, oceniają jak naśladują Chrystusa, posłanego przez Ojca.

Na etapie dorosłości, normalnie najważniejszą misją jest "rodzina". Czas poświęcony wspólnocie będzie rygorystycznie prowadzony. Spotkania i wydarzenia są tak zaprogramowane, żeby zawsze mieć na celu "misję". Rytm wspólnoty nie może być taki sam jak we wcześniejszych etapach, kiedy to jej członkowie byli formowani (z ludzkiego, zawodowego i chrześcijańskiego punktu widzenia). Na tym etapie niezbędna jest wyobraźnia i elastyczność.

II.B CECHY CHARAKTERYSTYCZNE DLA WSPÓLNOTY WŻCH

II.B.1 WSPÓLNOTA ŻYCIIA

"Aby przygotować naszych członków do bardziej skutecznego świadectwa oraz zaangażowania apostolskiego, szczególnie w środowiskach życia codziennego, gromadzimy we wspólnocie osoby, które odczuwają pragnienie integracji wszystkich wymiarów swego życia z pełnią wiary chrześcijańskiej, zgodnie z naszym charyzmatem."¹¹²

Powołanie ma charakter wspólnotowy. Przeżywane jest przy wsparciu wspólnoty. Zaangażowanie jednostki we Wspólnotę Światową jest wyrażone poprzez konkretną wspólnotę podstawową, dowolnie wybraną¹¹³, w której skład wchodzi maksymalnie dwanaście osób, ogólnie z podobnych środowisk.¹¹⁴ Każdy członek takiej wspólnoty przyjaciół w Panu jest powołany, by towarzyszyć jej członkom w rozeznawaniu ich osobistych powołań i żyć jako współpracownik w misji Chrystusa.¹¹⁵ Można powiedzieć, że wspólnota jest szczególnym sposobem, w jaki WŻCH wdraża Duchowość IIgnacjąńską i posługę apostolską w życiu swoich członków.¹¹⁶

WŻCH jest "wspólnym zgromadzeniem w Chrystusie, komórką w Jego mistycznym ciele", która oparta jest na wierze i wspólnym powołaniu, bardziej niż na naturalnym pokrewieństwie. "Jednoczy nas wspólne przymierze, ten sam sposób życia i szczególna miłość do Maryi, jako naszej Matki."¹¹⁷

Sama wspólnota, na tyle, na ile jedność pomiędzy członkami i innymi osobami jest wyrażona przez grupę, daje świadectwo Dobrej Nowiny o Chrystusie przed światem.

Z pewnymi wyjątkami, członkowie grupy nie dzielą wspólnie dóbr, ani nie żyją pod jednym dachem. WŻCH jest jednak wspólnotą życia i jako taka jest "jednością w miłości i działaniu"¹¹⁸, ponieważ jej członkowie:
— podążają za tym samym szczególnym powołaniem w Kościele, konsekwentnie dostosowując do tego swoją drogę życia,¹¹⁹
— dzielą się problemami, aspiracjami, planami i różnymi aspektami swego życia i pomagają sobie nawzajem w ten sposób, by w pełni przeżyć swoją wiarę Chrześcijańską,¹²⁰
— pomagają sobie nawzajem w duchowych i materialnych potrzebach; w duchu solidarności,
— podejmują wspólną misję pomimo różnego pochodzenia społecznego, wieku, charakteru czy zadań.¹²¹

Proces formacji WŻCH pociąga za sobą wzajemną pomoc członków wspólnoty zmierzającą w kierunku apostolskiego i duchowego wzrostu, poprzez usiłowanie integracji wiary i życia. Wspólnota jest miejscem, gdzie dokonuje się rozwój życia zrodzonego pod wpływem Ćwiczeń Duchowych tak, że członkowie wspólnoty będą lepiej przygotowani do apostolskiego świadczenia i posługi.

Wspólnota WŻCH wspiera ludzki, duchowy i apostolski rozwój każdego ze swych członków, szczególnie poprzez:
— działania apostolskie realizowane przez wspólnotę podstawową i jej zaangażowanie we wspólną misję,
— świadectwo życia jej członków, szczególnie dorosłych,
— działania (zajęcia) formacyjne takie jak: wspólna modlitwa, ogólny rachunek sumienia, rozeznawanie wspólnotowe i praca zespołowa,
— życie grupy i pracę zespołową pomagającą utrzymać postawy wewnętrznej wolności i otwartości na innych, zdolności, do tego, by rozumieć i przebaczać, zdolności do wyrzekania się swoich własnych pragnień i wrażliwości na potrzeby innych oraz gotowości, by na nie odpowiadać,
— służbę na rzecz lokalnej, regionalnej, narodowej i światowej wspólnoty.

Najbardziej konkretnym wyrazem wspólnotowego życia są spotkania, które powinny odbywać się co tydzień lub co dwa tygodnie. Regularność jest niezbędna dla prawdziwego wzrostu w grupie.¹²⁴ W czasie tych spotkań mają miejsce ważne elementy formacji i działań WŻCH, odpowiednie dla wspólnoty, która żyje misją i która jest zaangażowana w posługę apostolską. Więzy grupowe są umacniane poprzez lepsze poznanie siebie nawzajem i poprzez wzajemne gesty miłości i służby.

Życie WŻCH skoncentrowane jest na Eucharystii. To właśnie dlatego, wszyscy członkowie wspólnoty uczestniczą cyklicznie we wspólnym świętowaniu Eucharystii¹²⁵, wyrażając przez sakrament tę intymną łączność, która oparta jest na Chrystusie i Kościele.

II.B.2 WSPÓLNOTA W MIISJII

Życie w misji jest szczególną drogą dla WŻCH. Wszystko, czym wspólnota jest i co robi nabiera sensu poprzez misję samego Kościoła.¹²⁶ WŻCH jest wspólnotą w misji, czyli wspólnotą apostolską.

II.B.2.1 Misja zawsze wspólnotowa

Nawet jeżeli posługa apostolska jest świadczona indywidualnie, służba zawsze stanowi część misji otrzymanej w WŻCH. Misja ma zawsze charakter wspólnotowy.

To właśnie bycie posłanym przez Kościół nadaje sens misyjny apostolskim zadaniom i humanitarnej służbie członków WŻCH. Wspólnota Światowa, włączona w życie i misję Kościoła, jest podstawowym pośrednikiem naszej misji. Otrzymujemy tę misję w naszej lokalnej i narodowej wspólnocie.

Ponadto, misja jest misją wspólną, gdyż jest owocem wspólnotowego rozeznania na poziomie lokalnym, narodowym lub światowym. Dzięki wspólnocie, osobiste rozeznanie jest uzupełniane rozeznaniem wspólnotowym.

Mała grupa lub wspólnota lokalna jest niezbędna do naszego rozeznania misji. Ta grupa nie zawsze jest miejscem, gdzie podejmowane są wszystkie inicjatywy i nie koniecznie rozporządza środkami na wspieranie niektórych apostolskich działań. Na poziomie Światowej lub Narodowej Wspólnoty, potrzebne są takie struktury, jak Zgromadzenie Ogólne czy Rady Wykonawcze, dla podejmowania przez WŻCH bardziej powszechnych apostolskich priorytetów oraz konkretnych planów działania i współpracy.

II.B.2.2 Apostolskie rozeznanie wspólnotowe

Apostolskie wspólnotowe rozeznanie jest drogą realizacji tego, co Sobór Watykański II określił rozpoznawaniem znaków czasu, składa się to z następujących etapów:
— wspólnota jest czujna i zdolna otworzyć się na innych, słyszeć ich najgłębsze pragnienia i rozpoznawać najpilniejsze potrzeby tak, by odkryć najbardziej naglące i powszechne zadania, które powinny zostać podjęte oraz zaproponować bardziej efektywne, radykalne i globalne rozwiązania tych problemów.
— wspólnota modli się o łaskę gotowości. W tej modlitwie, otrzymujemy owoc wspólnoty, która pragnie być czujna i otwarta na Ducha wzywającego nas do służby i posyłającego nas na misje. Ta osobista modlitwa jest dzielona wraz z grupą.
— wspólnota, która rozważa, posyła i potwierdza naszą misję, jest w stanie podejmować decyzje, dokonywać wyborów i przyjmować apostolskie zadania w które, w taki czy inny sposób, zaangażowani są wszyscy członkowie grupy.

II.B.3 WSPÓLNOTA ŚWIIATOWA

II.B.3.1 Powszechny charakter WŻCH

Wspólnotowy charakter WŻCH odzwierciedla napięcie, które znaleźć można pomiędzy tym co jest indywidualne, a tym co jest powszechne, pomiędzy wspólnotą lokalną, a wspólnotą światową. WŻCH to przede wszystkim dzielenie się życiem na poziomie lokalnym, choć posiada ona także swój wymiar powszechny.

Podążając za wspólnotowym rozeznaniem, które zaczęło się na Zgromadzeniu w Rzymie w 1979 roku i zakończyło w Providence w roku 1982, Światowa Federacja zdecydowała o przekształceniu się w jedną wspólnotę światową prowadzoną przez Zgromadzenie Ogólne, którego spotkania są szczególnymi momentami, kiedy to wspólnota rozeznaje misję WŻCH.

Na początku, grupa związana z O. Jean Leunis SJ, założyła Kongregację Mariańską. W miarę jak wzrastała liczba grup, zostali oni przyłączeni do głównej wspólnoty w Rzymie (1574 r.) zwanej "Prima Primaria". W 1953 roku, Mariańskie Kongregacje zostały połączone w Światową Federację.

W roku 1967 Zasady Ogólne zostały zatwierdzone, a odnowienie ducha wyrażone zostało poprzez zmianę nazwy na Światową Federację Wspólnot Życia Chrześcijańskiego. W roku 1982, Zgromadzenie Światowe w Providence zatwierdziło przekształcenie w jedną jedyną Wspólnotę Światową, żyjąca we wspólnotach lokalnych. Każdy członek WŻCH należy, przede wszystkim, do Wspólnoty Światowej poprzez swoją szczególną wspólnotę. "Dar z samych siebie wyraża się w osobistym włączeniu się we Wspólnotę Światową w dowolnie wybranej wspólnocie podstawowej."¹²⁷

Stąd, powszechność WŻCH jest widoczna w naszej jednej wspólnocie światowej. Ten uniwersalny wymiar powinien być reprezentowany przez każdego członka i w każdej wspólnocie podstawowej, ponieważ jest to zakorzenione w naszej teologii i jest istotnym elementem naszej IIgnacjańskiej Duchowości.

II.B.3.2 Teologiczne korzenie powszechności WŻCH, Trójca, Jezus i świat

Zasady Ogólne mówią nam o Trzech Osobach Boskich, które widząc ludzkość rozdartą przez tak wiele grzechów, postanawiają poświęcić się całkowicie ludziom, aby wybawić ich od wszelkiego zła i zniewolenia.¹²⁸ Ta zbawcza inicjatywa wyrażona została we Wcieleniu Syna i wzbudza - jak łaska - w członkach WŻCH pragnienie uczestnictwa w misji Jezusa Chrystusa.

Im głębiej żyjemy naszą wiarą w Jezusa, tym głębsze będzie nasze pragnienie łączności ze wszystkimi mężczyznami i kobietami, wykraczające poza małą wspólnotę po, to by dosięgnąć "wszystkich ludzi dobrej woli"¹²⁹, tak jak Trójca uczyniła to w Chrystusie. Na Światowym Zgromadzeniu w Rzymie w 1979 roku zostało powiedziane:
— Jesteśmy powołani do zrozumienia najgłębszego znaczenia wspólnoty. Nasza wspólnota powołana jest do tego, by odzwierciedlać Boża rodzinę. Bóg jest wspólnotą.
— Członkowie WŻCH mają widzieć świat, do którego są posłani, na sposób Trójcy, i wypełnić w swoim życiu zadanie, które Wieczny Król pragnie zrealizować w historii każdego.¹³⁰

II.B.3.3 Wspólnota w służbie światu

"Odpowiedzialność za rozwój więzi wspólnotowych... rozszerza się na Narodową i Światową Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego, na wspólnoty kościelne, w które jesteśmy włączeni (parafia, diecezja), na cały Kościół i na wszystkich ludzi dobrej woli."¹³¹

W czasie Światowego Zgromadzenia w Rzymie w 1979 r., dokonano wspólnotowego rozeznania, które doprowadziło do decyzji przekształcenia Światowej Federacji Wspólnot Życia Chrześcijańskiego w jedną Wspólnotę Światową. Główne powody, które doprowadziły do takiego wyboru, były następujące:
— zaangażowanie i wrażliwość na potrzeby całej ludzkości.¹³²
— otwartość na ludzi z innych krajów i kultur.¹³³
— potrzeba jedności wizji i działania w obliczu problemów świata.¹³⁴
— bycie gotowym na to, co jest najbardziej naglące i najbardziej powszechne. Jako członkowie WŻCH jesteśmy przeznaczeni do niczego, ale gotowi na wszystko. Podczas, gdy inne stowarzyszenia w Kościele podejmują szczególne apostolskie zadania, WŻCH pozostaje, by służyć, odpowiadając na wszystkie potrzeby Kościoła i świata, jakiekolwiek one są.¹³⁵
— wzajemne ubogacanie się wspólnot.¹³⁶

II.B.4 WSPÓLNOTA EKLEZJALNA

II.B.4.1 Podstawy eklezjalnego charakteru WŻCH

WŻCH narodziła się i wzrasta w Kościele i z Kościoła bierze swoją tożsamość i powszechność. Ta żywa relacja z Kościołem oparta jest na jedności z samym Chrystusem. Jedność z Chrystusem prowadzi do jedności z Kościołem, w którym Chrystus tu i teraz kontynuuje swoją misję zbawienia.¹³⁷

WŻCH, na każdym poziomie, służy ludowi Bożemu. Przez samo swoje istnienie w Kościele, WŻCH przyczynia się do promowania:
— Kościoła, w którym człowiek znajduje komunię w różnorodności charyzmatów i posług, a także wspólną odpowiedzialność za wypełnianie misji Chrystusa;
— Kościoła, który sam w sobie nie stanowi końca, ale "otrzymuje misję by ogłaszać i utwierdzać pośród całego ludu Panowanie Chrystusa i Boga. Staje się on tu na ziemi zadatkiem tego Królestwa."¹³⁸

II.B.4.2 Relacja WŻCH z Kościołem

a. Wierność przesłaniu Chrystusa.
WŻCH pragnie pogłębiać swoje rozumienie Ewangelii poprzez życie wiarą, która została nam przekazana przez apostołów, zinterpretowana i chroniona przez Kościół i strzeżona przez jej magisterium.

b. Udział w życiu Kościoła:
WŻCH nie istnieje w odizolowaniu od reszty Chrześcijańskiej wspólnoty (parafii, diecezji, Kościoła narodowego i powszechnego). Przeciwnie, jest integralną częścią tej wspólnoty i to znajduje swój wyraz:
— w życiu liturgicznym i sakramentalnym, które skoncentrowane na Eucharystii, jest "konkretnym doświadczeniem jedności w miłości i działaniu."¹³⁹
— w codziennym życiu Kościoła, poprzez uczestniczenie w działalności Kościoła i efektywne, pełne miłości identyfikowanie się z jego potrzebami i problemami oraz wspieranie jego rozwoju.

c. Współpraca z misją Kościoła.
Otrzymawszy swoją misję w Kościele i od Kościoła, WŻCH, zgodnie ze swoimi dyrektywami i pasterskimi priorytetami, ofiarowuje ludowi Bożemu i jego pasterzom dar swojej apostolskiej posługi oraz swój bogaty i oryginalny charyzmat w duchu rozeznania i wspólnej odpowiedzialności.

d. Solidarność.
WŻCH pragnie, w duchu wspólnoty, być szczególnie otwartą na ludzi ubogich, z marginesu, wyrzutków społecznych, mówiąc krótko, na tych, którzy w Kościele i w świecie potrzebują w sposób szczególny pomocy i środków utrzymania: WŻCH jest gotowa dzielić się z nimi tym, co ma i wcielać tę postawę w swój sposób życia.

III Przymierze z WŻCH

PRZYMIERZE W ZASADACH I NORMACH OGÓLNYCH.

"Przynależność do Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego zakłada osobiste powołanie. Kandydat, w czasie określonym przez Normy Ogólne jest wprowadzany w styl życia WŻCH. Czas ten pozwala kandydatowi i wspólnocie rozeznać jego powołanie do WŻCH. Wraz z podjęciem decyzji, potwierdzonej przez wspólnotę, podejmuje on Czasowe Przymierze i z pomocą wspólnoty rozwija życie zgodne z celem i duchem WŻCH. Po upływie odpowiedniego czasu, określonego w Normach Ogólnych, następuje podjęcie Przymierza na Stałe."¹⁴⁰

"Niezależnie od sposobu przyjęcia do WŻCH, Wspólnota zobowiązana jest wprowadzić nowe osoby w nasz styl życia i pomóc im w odczytaniu, czy istnieją w nich możliwości i wezwanie do jego podjęcia oraz gotowość do identyfikowania się z całą Wspólnotą Życia Chrześcijańskiego. Po pewnym okresie uczestnictwa, zwykle nie dłuższym niż cztery lata i nie krótszym niż jeden rok, podejmują oni Czasowe Przymierze. Aby decyzja o jego podjęciu była dojrzała, konieczne jest odprawienie w tym okresie Ćwiczeń Duchowych."¹⁴¹

"Przymierze Czasowe trwa do chwili podjęcia przez uczestnika, po rozeznaniu, decyzji o włączeniu się na stałe w WŻCH, chyba że sam zdecyduje się wycofać ze wspólnoty lub zostanie przez nią wykluczony. Okres pomiędzy złożeniem Czasowego i Stałego Przymierza zazwyczaj nie powinien trwać dłużej niż osiem lat i nie krócej niż dwa."¹⁴²

"Podjęcie Przymierza na Stałe dokonuje się po odprawieniu pełnych Ćwiczeń Duchowych udzielanych w jednej z wielu form (w ciągu życia, miesięczne w odosobnieniu oraz odprawiane przez kilka lat).¹⁴³

III.A POWODY ZAWIERANIA PRZYMIERZA

Jest wiele powodów zawierania przymierza, najważniejsze z nich to:

1 - Fundamentalna Teologia Trynitarna. Przymierze w WŻCH ma swoje korzenie w Bogu. Zasada i Fundament naszego przymierza opiera się na tym, że Bóg ustanawia trwałe przymierze ze Swoim ludem. Pan pierwszy podejmuje to przymierze w stały i widoczny sposób. Bóg przez całą historię był nieustannie wierny swemu przymierzu, co poświadczył swymi uwalniającymi czynami. Ale to właśnie we Wcieleniu pokazuje nam "bez cienia wątpliwości" największy i nieodwołalny znak jego przymierza.¹⁴⁴

2 - Podstawa antropologiczna: Ludzie nie są czystego ducha i potrzebują wyrazić swoje najgłębsze doświadczenia za pomocą zmysłów. Nasz relacja z tajemnicą Boga jest najlepiej wyrażona w widzialnych, sakramentalnych znakach. Jesteśmy, równocześnie, częścią czasów, w których żyjemy, tak wiec nasze duchowe i apostolskie doświadczenia są przez nas przeżywane właśnie w tych czasach. Dlatego, Czasowe i Stałe Przymierze jest postrzegane przez zmysły. Stałe Przymierze oznacza, że w granicach czasu, określamy naszą odpowiedź stosownie do wiernej miłości Boga i pełni tajemnicy Chrystusa, który pojednał wszystko ze sobą.¹⁴⁵

3 - Podstawa wspólnotowa - Kościół.. Nie żyjemy naszym powołaniem czy misją jako odosobnione jednostki. Żyjemy nimi we wspólnocie i przed tą wspólnotą przyjaciół i towarzyszy w Panu ogłaszamy, że jesteśmy w Kościele i z Kościołem. Wspólnota ma prawo, by patrzeć, słuchać, odczuwać i doceniać nasze zaangażowanie. To pomaga nam żyć zgodnie ze sposobem życia, do którego się zobowiązaliśmy.¹⁴⁶

Stąd, nasze przymierze ma w wolności przedstawić nas przed Panem i Jego ludem, i być widzialnym znakiem tego, co przeżyliśmy i dostrzegliśmy w naszych sercach. Jest to gest w pewien sposób podobny do małżeńskich zaręczyn. Ogłaszając przed Bogiem i naszymi towarzyszami to, że poświęciliśmy siebie duchowości, drodze życia i misji, potwierdzamy przed nimi nasze rozeznanie i dar z samych siebie. Ogłaszamy publicznie, że Wspólnota Życia Chrześcijańskiego jest ciałem, w którym my żyjemy tym charyzmatem, którym Duch Pana nas obdarzył.

B. PRZYMIERZE CZASOWE

III.B.1 PROCES WIODĄCY DO CZASOWEGO PRZYMIERZA

Lektura Zasad Ogólnych i Norm Ogólnych pokazuje, że istnienie Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego wywodzi się z powoływania przez Pana każdego członka indywidualnie i że to powołanie jest apostolskim i powszechnym powołaniem przeżywanym w Kościele i we wspólnocie lokalnej.

Akcent położony na powołanie może, lepiej niż cokolwiek innego, zainspirować pierwsze kroki w WŻCH. Nowych członków "wspólnota zobowiązana jest wprowadzić w styl życia WŻCH i pomóc im w odczytaniu, czy istnieją w nich możliwości i wezwanie do jego podjęcia." ¹⁴⁷

Powołanie postrzegane jest na początku jako mglista i rozproszona tęsknota, która, mimo wszystko, jest wystarczająco silna, by zachęcić daną osobę do nawiązania kontaktu z WŻCH. Kiedy osoba ta po raz pierwszy staje się członkiem wspólnoty, zapoznaje się ze stylem życia i wzrostem w WŻCH.¹⁴⁸ Wprowadzanie w styl życia dokonuje się stopniowo, jako część procesu formacyjnego, w czasie którego duchowe kierownictwo¹⁴⁹ odgrywa ważną rolę.

Na etapie wzrostu, osoba musi podjąć pewne decyzje: uczestniczyć w dniach skupienia, być we wspólnocie lokalnej, uczęszczać regularnie na spotkania grupy, spotykać się z kierownikiem duchowym, brać udział w działaniach apostolskich, podjąć Ćwiczenia Duchowe lub krótsze cztero- lub ośmiodniowe rekolekcje, itp. Podejmując te decyzje, kandydat stopniowo angażuje się w styl życia WŻCH. Na swojej drodze doświadczy on różnych emocji, które pozwolą mu odkryć czy to jest właściwa droga pogłębiania jego więzi z Bogiem. Wspólnota, ze swej strony, pomaga danej osobie pogłębiać postawę rozeznawania, zachęcając ją do dalszych kroków w kierunku wzrostu i przymierza.

Nadchodzi szczególna chwila, w której osoba musi rozważyć na modlitwie czy droga, której się uczyła i którą była prowadzona przez jakiś czas (1-4 lat zgodnie z NO 2) jest prawdziwym powołaniem i łaską od Boga. Ten moment rozeznania może nastąpić spontanicznie lub może być odpowiedzią na specjalne zaproszenie.

III.B.2 CEL I ZNACZENIE CZASOWEGO PRZYMIERZA

Przymierze Czasowe jest wyrażeniem pragnienia życia zgodnie ze sposobem życia WŻCH.¹⁵⁰ To przymierze oznacza poszukiwanie powołania, do którego Pan powołuje daną osobę, a także do rozeznania tego powołania.

W przypadku osób, które mają już niezbędną gotowość (dyspozycję), rozeznawanie powołania odbywa się na dwóch poziomach:
— Wybór stanu życia przez tych, którzy jeszcze tego nie zrobili (życie zakonne, oczywiście, wyklucza Stałe Przymierze z WŻCH);
— Poprawa i reforma własnego stylu życia, dla tych którzy już podjęli decyzję odnośnie swojego stanu życia.¹⁵¹

Rozeznawanie powołania nie przesądza o ostatecznym powołaniu do WŻCH, ale pozostaje otwarte na jakikolwiek stan życia, do którego jesteśmy powołani zgodnie z wolą Bożą. Ten proces, przeżyty na sposób WŻCH, oznacza, że osoba należy już do wspólnoty, z którą związała się czasowym przymierzem, nawet jeżeli jej osobiste powołanie nie zostało jeszcze w sposób jasny określone.

Ważnym aspektem tego rozeznawania jest pytanie "czy chcę i pragnę" szukać i odnajdywać wolę Boga w swoim życiu i podążać za Jego wołaniem? To pociąga za sobą wciąż pogłębiające się doświadczenie Boga pielęgnowane przez Ćwiczenia Duchowe, z pomocą wspólnoty, dla większej służby. Dana osoba rozeznaje czy WŻCH jest tą drogą, na której Bóg pragnie ją widzieć i czy jest "otwarta, wolna i gotowa" wyruszyć w tę podróż z "dobrze rozważona decyzją" w kierunku apostolskiego stylu życia.

Etap odkrywania powołania otwarty jest na różne możliwości. Osoba żonata/zamężna, na przykład, może zadać sobie pytanie czy jest powołana do życia stylem życia WŻCH w swoim życiu małżeńskim. Młodzi ludzie zadadzą sobie pytanie do jakiego stylu życia (świeckiego, zakonnego, czy duchownego) są powołani. Spora liczba dorosłych i młodych ludzi poczuje się powołana do życia zgodnie ze stylem życia WŻCH. Inni odkrywają, że ich motywacja przyłączenia się była raczej towarzyska lub pozorna i przyznając, że nie pragną kontynuować dalej tej drogi, szukają innych dróg przynależności do Kościoła.

Dla tych młodych i dorosłych ludzi, którzy doszli do wniosku, że wspólnota odpowiada na ich najgłębsze aspiracje, etap ten przynosi odnowione zaangażowanie w drogę WŻCH.

Stąd, "Czasowe Przymierze", zawarte z i we wspólnocie oraz przez nią przyjęte, jest wyrazem postanowienia danej osoby, by szukać woli Bożej angażując metody Ignacjańskie, a także propozycję wspólnoty dotyczącą własnego ignacjańskiego procesu formacji.

Ważne jest by "Czasowe Przymierze" nie zostało zredukowane do zestawu obowiązków, ale winno być raczej naszą pełną miłości odpowiedzią "w duchu Ewangelii i zgodnie z wewnętrznym prawem miłości"¹⁵³ do Boga, który pierwszy nas umiłował.

Ćwiczenia Duchowe św. Ignacego odgrywają kluczową rolę w rozeznawaniu powołania. Na tym etapie formacji, Czasowe Przymierze pielęgnuje w osobach właściwe usposobienie potrzebne do dobrego przeżycia Ćwiczeń, nie zapominając o ich apostolskim powołaniu.

III.B.3 DROGI DOJŚCIA DO CZASOWEGO PRZYMIERZA

Ważne jest, aby ci, którzy zawierają przymierze znaleźli sakramentalny wyraz (znak, który czyni to, co oznacza) swojego pragnienia szukania i odnajdywania woli Bożej, przy użyciu metod ignacjańskich i towarzyszeniu ze strony wspólnoty. Jednocześnie, wspólnota lokalna zobowiązuje się towarzyszyć im i zachęcać, proponując metody ignacjańskie. Ważne jest także, by uczynić wyraźne odniesienie do ich zaangażowania we Wspólnotę Światową, ciało apostolskie w Kościele.

Przymierze Czasowe może zostać wdrożone na różne sposoby. Pierwszy z nich to roczne spotkania dla tych, którzy byli w WŻCH przez kilka lat. Na tych spotkaniach mogliby oni zostać zaproszeni do rozmyślania nad ważnością Czasowego Przymierza. W ten sposób rozeznanie zostanie niejako wywołane i ci, którzy chcą złożyć swoje Przymierze Czasowe mogą wybrać najlepszy sposób jego wyrażenia (okazja, forma i formuła). Inny sposób, to ustalona każdego roku, jako Narodowa czy Regionalna tradycja, formuła i stały termin (np.: Światowy Dzień WŻCH, Święto Niepokalanego Poczęcia, Pięćdziesiątnica), w którym ci, którzy pragną, wyrażą swoje Czasowe Przymierze.

W dobrze pokierowanym procesie WŻCH, ten czas wyraźnego rozeznawania Czasowego Przymierza jest nieunikniony. Jeżeli tak nie jest, to mogą być tego trzy powody: ? proces zatrzymuje się na pewnym etapie i zaczyna się powtarzać; ? przymierze nie jest właściwie rozumiane, ma niewłaściwe znaczenie lub konotację; ? trudności rodzą się ze sposobu, w jaki przymierze jest wyrażane i celebrowane.

Naszym wyzwaniem na dzisiaj jest znalezienie widocznych, eklezjalnych znaków tego czym próbujemy żyć i w co wierzyć, które to znaki wyrażają teologiczny i duchowy punkt widzenia zgodny z naszą formacją.

III.C STAŁE PRZYMIERZE

Stałe Przymierze, w procesie powoływania członka WŻCH, odpowiada etapowi pełnego apostolskiego życia: kiedy osobiste powołanie jest przeżywane jako misja apostolska. Rozwijanie i wyrażanie wszystkich powołań jest misją. Osoby, które składają Stałe Przymierze to ci członkowie wspólnoty, którzy zakończyli już swój proces rozeznawania, ofiarowali siebie i przyjęli styl życia WŻCH.

Przymierze Czasowe w WŻCH jest związane z procesem formacyjnym i odpowiada wołaniu Wiecznego Króla i "dokonaniu wyboru". Stałe Przymierze wypływa ze sposobu życia WŻCH i jest w zgodzie z ufnym poddaniem się Kontemplacji Pomocnej do Uzyskania Miłości. Przymierze wyrazić można słowami "Zabierz, Panie, i przyjmij..." jako odpowiedź na przymierze Boga, który 1) dał mi wiele; 2) zamieszkuje we mnie, dając mi istnienie i rozumienie; 3) działa i pracuje dla mnie; 4) daje mi patrzeć jak wszystkie dobra i dary zstępują z góry... jak od słońca wychodzą promienie, jak ze źródła - wody, tak od Boga pochodzi moc, dobroć, sprawiedliwość, miłosierdzie i pragnienie potrzebne do tego, by żyć przymierzem.¹⁵⁴

Przymierze Stałe jest kulminacją naszego powołaniowego rozeznawania, w której wyrażamy nasze pragnienie odkrywania Bożej woli i wypełniania jej w naszym apostolskim życiu, w odpowiedzi na nasze szczególne powołanie i naszą gotowość bycia posłanymi na misje.¹⁵⁵

III.C.1 STAŁE PRZYMIERZE

Zamiast postrzegać stałe Przymierze jako ryzykowną decyzję, która ogranicza naszą przyszłą wolność, ważne jest, by zauważyć, że to wewnętrzna wolność jest podstawą tej decyzji i jednym z jej owoców. Prawdziwa wolność istnieje wtedy, gdy ludzie są w stanie pokierować swoim życiem zgodnie ze swoimi najgłębszymi pragnieniami. Stąd, są oni wolni o tyle, o ile są w stanie żyć według tych głębokich pragnień, które Duch Pański obudził w ich sercach.

Nasze wolne czyny nie są oparte tylko na mocy naszej woli, ale są czynami aktami wiary i nadziei. Ta radykalna jakość naszego przymierza nie jest tak bardzo oparta na naszych możliwościach, jak na "wolności, ku której wyswobodził nas Chrystus i w której mamy trwać." ¹⁵⁶

Dlatego też, kiedy członkowie WŻCH dochodzą do wniosku, że ogłaszanie Chrystusa i Jego Dobrej Nowiny światu, który ich otacza jest tym, czego "chcą i pragną, i taka jest ich dobrze rozważona decyzja"¹⁵⁷, wiedzą oni, że Bóg skieruje ich kroki w długą podróż. Wolność, by poświęcić siebie nie oznacza jedynie gotowości dokonywania wyborów. Oznacza dokładnie dawanie siebie, poddawanie się Bogu i całkowite Jemu zaufanie.

To właśnie w tym duchu modli się Ignacy: "Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją, pamięć moją i rozum, i wolę mą całą, cokolwiek mam i posiadam. Ty mi to wszystko dałeś - Tobie to, Panie, oddaję. Twoje jest wszystko. Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli. Daj mi jedynie miłość twą i łaskę, albowiem to mi wystarcza."¹⁵⁸ Nasza wolność pochodzi z Bożej miłości i jest Jemu ofiarowywana. Bóg pierwszy nas umiłował i pierwszy oddał samego Siebie dla nas.

III.C.2 PUBLICZNY CHARAKTER PRZYMIERZA

Składając świadectwo przed WŻCH, zawierający przymierze proszą Pana o łaskę, by mogli dać hojną odpowiedź na Jego wierność. Poprzez uczynienie tego na forum wspólnoty, proszą o pomoc: aby wspólnota towarzyszyła im w ich podróży. Zewnętrzny wyraz tej wewnętrznej ofiary w pewien sposób nadaje temu sakramentalny charakter.

Dla reszty wspólnoty, publiczne celebrowanie przymierza rodzi pewien sakramentalny wymiar. Jest to widzialny znak Ducha pracującego w każdym członku, prowadząc go do większego zaangażowania w jego misję. Jest to także znak budujący i umacniający wspólnotę w naśladowaniu Jezusa Chrystusa, posłanego przez Ojca. W duchu wiary, publiczne przymierze członka wspólnoty jest zaproszeniem do "odłożenia wszelkiego ciężaru i wytrwania" w służbie Temu, który powołał nas do wspólnoty, cały czas "patrząc na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala." ¹⁵⁹

To jest czas na potwierdzenie naszego Wyboru, by zapewnić silne zaangażowanie w misję i posługę.¹⁶⁰ Ćwiczenia Duchowe powinny odgrywać kluczową rolę w procesie życia misją, pomagając nam naśladować, w coraz doskonalszy sposób, ubogiego i pokornego Chrystusa.¹⁶¹

Na tym etapie formacja powinna być postrzegana jako "formacja ciągła" tak, żebyśmy zawsze byli "w dobrej apostolskiej formie" i przez to zawsze gotowi, by dać najbardziej odpowiednią odpowiedź na pytanie: Co mam zrobić dla Chrystusa?