Wstęp

1. Wierny obietnicy zbawienia ludzkości Bóg stał się człowiekiem, zrodzonym z Maryi, aby nieustannie dawać Siebie ludziom i wzywać wszystkich do ciągłego dawania się Jemu wChrystusie i z Chrystusem. To dawanie się Boga ludziom i ludzi Bogu, dzięki działaniu Duchu Świętego, uwarunkowane jest okolicznościami konkretnej sytuacji.

Dlatego my, członkowie Światowej Federacji Wspólnot Życia Chrześcijańskiego, sformułowaliśmy te Zasady Ogólne, aby wskazać, jak w sposób coraz pełniejszy dawać się Bogu poprzez miłość i służbę wszystkim ludziom we współczesnym świecie.

2. Nasz ruch jest formą życia chrześcijańskiego, stąd zasady te winny być rozumiane nie tyle według ich litery, ile w duchu Ewangelii i zgodnie z wewnętrznym prawem miłości. Prawo, które Duch Święty wpisuje w nasze serca, wyraża się we wciąż nowych słowach, w każdej sytuacji naszego codziennego życia. Szanuje ono niepowtarzalny charakter każdego powołania uzdalniając nas do wolności i dyspozycyjności w służbie Bogu. Toprawo pozwala nam uświadomić wagę własnej odpowiedzialności, przynagla do nieustannego szukania odpowiedzi na potrzeby naszych czasów, pomaga we współpracy z całym ludem Bożym na rzecz postępu i pokoju, sprawiedliwości i miłości oraz wolności i godności wszystkich ludzi.

Zadania i istotne cechy WŻCh

3. Cel naszych wspólnot

Nasze grupy są wspólnotami chrześcijan, zmierzającymi do kształtowania mężczyzn i kobiet, dorosłych i młodzieży, którzy byliby zaangażowani w służbie Kościołowi i światu we wszystkich dziedzinach życia: rodzin­nego, zawodowego, społecznego, kościelnego itd.

Aby lepiej przygotować swoich członków do skutecznego apostolstwa, zwłaszcza w ich własnym środowisku życia, każda wspólnota skupia osoby o podobnych cechach i organizuje swoje życie zgodnie z potrzebami. Nasze wspólnoty zwracają się do tych, którzy odczuwają żywszą potrzebę integracji różnych aspektów swojego życia z pełnią wiary chrześ­cijańskiej, a zwłaszcza do tych, którzy są zaangażowani w sprawy doczesne. Poszukujemy więc takiego scalenia życia, które byłoby odpo­wiedzią na wołanie Chrystusa idące przez świat, w którym żyjemy.

4. Źródła naszej duchowości

Duchowość naszych wspólnot skoncentrowana jest na Osobie Jezusa Chrystusa i naszym udziale w Misterium Paschalnym. Czerpiemy ją z Pisma św., liturgii i rozwijającej się nauki Kościoła oraz z objawiającej się woli Bożej poprzez potrzeby naszych czasów. Uważamy Ćwiczenia Duchowne św. Ignacego za szczególne źródło i narzędzie kształtowania naszej duchowości. Nasze powołanie wzywa do tej duchowości, która uczy nas być dyspozycyjnymi na to wszystko, czego Bóg oczekuje od nas w każdej konkretnej sytuacji życia codziennego.

Uznajemy, że szczególnie modlitwa osobista i indywidualne kierownictwo duchowe są niezbędnymi środkami do szukania i odnajdywania Boga we wszystkim.

5. Zjednoczenie z Maryją

Centrum naszej duchowości stanowi Chrystus i dlatego rolę Maryi widzimy najpełniej w relacji do Niego. Maryja jest wzorem naszego udziału w Jego misji.

Współpraca Maryi z Jej Synem zaczęła się od Jej „fiat“, w tajemnicy Zwiastowania i Wcielenia. Ta współpraca trwająca przez całe Jej życie wzywa nas do całkowitego oddania się Bogu w jedności z Maryją, która - akceptując plany Boga - stała się naszą Matką i Matką wszystkich ludzi. W ten sposób wypełniamy naszą misję służenia światu otrzymaną w sak­ramencie Chrztu i Bierzmowania. Czcimy Matkę Boga w sposób specjalny i powierzamy się Jej wstawiennictwu, by realizować nasze powołanie.

6. Jedność z Kościołem

Zjednoczenie z Chrystusem prowadzi nas do jedności z Kościołem, w którym Chrystus tu i teraz kontynuuje swoją misję zbawienia. Ucząc się rozpoznawać znaki czasu i działanie Ducha Świętego stajemy się bardziej zdolni do spotykania Chrystusa w każdym człowieku i każdej sytuacji. Świadomi tego, że jesteśmy członkami Kościoła, uczestniczymy w liturgii, rozważamy Pismo św., szerzymy naukę Kościoła, współpracujemy z duszpasterzami, dzielimy ich troski dotyczące problemów rozwoju ludzkości - otwarci na sytuacje, w jakich znajduje się współczesny Kościół. Ta jedność z Kościołem przynagla nas do osobistej i konkretnej współpracy w dziele budowania Królestwa Bożego.

7. Więź wspólnotowa

Dar z nas samych wyraża się w zaangażowaniu w określoną i dobrowolnie wybraną wspólnotę. Ta wspólnota, skoncentrowana na Eucharystii, realizuje konkretne doświadczenie jedności w miłości i działaniu. Każda nasza grupa jest wspólnotą w Chrystusie, komórką Ciała Mistycznego, której członkowie związani są między sobą tym samym zaangażowaniem, tym samym sposobem życia i synowską miłością ku Maryi Dziewicy. Nasza odpowiedzialność nie ogranicza się tylko do troski o rozwijanie więzi wspólnotowych naszej grupy, lecz rozszerza się na cały ruch federacyjny, na wspólnoty kościelne, do których należymy (parafia, diecezja), na cały Kościół i na wszystkich ludzi dobrej woli.

8. Życie apostolskie

Jako Lud Boży otrzymaliśmy misję świadczenia o Chrystusie wśród ludzi poprzez nasze słowa i czyny. Mamy świadomość, że powinniśmy przede wszystkim poświęcić się odnowie i uświęceniu porządku doczesnego. W realizowaniu tego zadania wspólnota pomaga nam, szczególnie poprzez praktykę „rewizji życia" i nadawanie apostolskiego znaczenia każdej rzeczywistości, także najbardziej błahym okolicznościom życia codziennego. Wspólnota uczy nas również rozeznawania tego, co jest najbardziej naglące i powszechne; zachęca do pracy nad reformą struktur społecznych poprzez udział w wysiłku wyzwalania ludzi, którzy są ofiarami wszelkich form dyskryminacji, domagając się najpierw od nas usuwania różnic między bogatymi a ubogimi w Kościele.

Życie nasze znajduje ciągłą inspirację w Ewangelii Chrystusa ubogiego i poniżonego, byśmy w duchu służby pracowali nad przywróceniem sprawiedliwości i pokoju między ludźmi.